(…) Μόλις έμαθε να διαβάζει(…) ξεστράτιζε από την ιστορία,
μεθυσμένος, σχεδόν έτοιμος να δακρύσει από την ομορφιά της αλφαβήτας, με τα
λεπτά και πλούσια σχήματα και τους ήχους της: μαγεμένος και σαστισμένος από τη
σύνθετη απλοχωριά ενός α, τον ξερό και ξύλινο βόμβο του ξ,
το ιδιότροπο κεφαλαίο Ε, που έμοιαζε με χτένι΄ το γ σα
γυρίνος που κολυμπούσε στην αλμυρή και υγρή παιδική ηλικία της εξέλιξης΄ το β με
τις βουτιές και τις βιτσιές του΄ το κεφαλαίο Η, με τους
φαρδείς, εκκλησιαστικούς στύλους του, με την παιχνιδιάρικη εμφάνιση και τον
τόσο αμφίβολο ήχο- μια εκπνοή χλιαρή, σιωπηλή σαν την ανάσα του Θεού στο
πρόσωπο του Αδάμ, σα χλιμίντρισμα αλόγου-, το η της
ηδύτητας, του ήλεκτρου, του ήλιου, (…)
(Fernanda Eberstadt,
Τα δαιμόνια του Ισαάκ,
EMECE,
Βαρκελώνη, 1993)
