Τώρα λοιπόν, γυναίκα που
παραμένεις άγνωστη,
θα σε ονομάσω για να σ’
έχω,
όχι για να ’χω επάνω σου
την εξουσία
-δεν το βλέπω το θέμα και
τόσο μυθικά-
μα για να σ’ έχω
χειροπιαστή σαν αμφορέα,
να σε κρατάω κάτω απ’ τα
χέρια σου κι από τις δυο μεριές
κι ύστερα να σε γέρνω μες
στο στόμα
κι εσύ, σαν το νερό που
χύνεται,
να λες το όνομα που σου
’δωσα
και με την λέξη σου αυτή
κι εμένα να ονομάζεις.
Αλλ’ ίσως και να μην σου
δώσω όνομα
για να μπορώ κάθε φορά
αλλιώς να σε φωνάζω
κι εσύ την λέξη μου να
νιώθεις και να στρέφεις το σώμα
και στη στάση αυτή
-σχεδόν μετωπική και
καταπάνω μου,
σχεδόν στηθαία,
στα ξαφνικά γυμνή, με
λίγη ανάσα-
να μου ποζάρεις μερόνυχτα
σαν άγνωστη κι ανώνυμη
-κι ίσως γι’ αυτό με τόση
άνεση-
λες και δεν θα μείνει η
μορφή σου εδώ -στον πίνακα αυτό-
γι’ αυτούς, που ας μην
γνωρίζουν ακριβώς,
πάντως σε υποθέτουν.
από τη συλλογή Συνέβη, Εκδόσεις Γαβριηλίδη
