Στα όρια του χυδαίου, Raul Gomez Jattin

Να μπορούσες ν¢ ακούσεις τις λέξεις που προφέρω στο μαξιλάρι
Θα άξιζε μόνο και μόνο για το ρόδισμα στο πρόσωπό σου
Είναι λέξεις τόσο προσωπικές, όσο η ίδια μου η σάρκα
που υποφέρει απ¢ τον πόνο της αμείλικτης ανάμνησής σου
Σου λέω λοιπόν Εντάξει; Δε θα μ¢ εκδικηθείς μια μέρα; Μονολογώ:
Αργά θα φιλούσα εκείνο το στόμα έως ότου γίνει κόκκινο
Και στην πηγή σου το θαύμα ενός χεριού που χαμηλώνει
την πιο ανέλπιστη στιγμή και σαν από σύμπτωση
την αγγίζει μ¢ εκείνη τη ζέση που μόνο τα άγια εμπνέουν
Δεν είμαι τιποτένια προσπάθεια αποπλάνησής σου
πασχίζω να ¢μαι ειλικρινής μες στην αρρώστια μου
και να εισχωρήσω στου κορμιού σου τη μαγεία
σαν ποταμός που τρέμει τη θάλασσα,
μα πάντα μέσα της πεθαίνει.