Η Ελλάδα οδεύει πλέον, με
μεγάλη ταχύτητα, σε ιστορικών διαστάσεων εθνική καταστροφή, για λόγους που
έχουμε επανειλημμένα δείξει από τις στήλες αυτού του περιοδικού. Έχουν απομείνει ακόμα ελάχιστα περιθώρια αποτροπής της και εξαντλούνται καθημερινά.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Αθήνας συγκατατίθεται και έχει γίνει το όργανο
αυτής της καταστροφής, αφοπλίζοντας πολιτικά την Ελλάδα, έχοντας κάνει τη «φωνή
της Ελλάδας» φωνή της τρόικας, συμβάλλει όχι μόνο στη δική μας καταστροφή, αλλά
και στην καταστροφή της Ευρώπης. Ένας αρχαίος συγγραφέας έλεγε ότι οι βάρβαροι
υποτάσσονται «δια το μη δύνασθαι την ου συλλαβήν λέγειν», γιατί δεν μπορούν να
πούνε όχι. Στην περίπτωσή μας είναι οι ΄Ελληνες που υποτάσσονται. Η ιδιομορφία
της περίπτωσής μας όμως είναι ότι δεν υποτασσόμεθα απλώς, καταστρεφόμαστε
υποτασσόμενοι. Αν συνεχίσουμε πορευόμενοι σε αυτό το δρόμο, θα γνωρίσουμε
τελικά την τύχη των Εβραίων που διασκόρπισε ο Τίτος στα πέρατα της Γης.
Η τρικομματική κυβέρνηση
και, προσωπικά, ο Αντώνης Σαμαράς, αν συνεχίσουν σε αυτό το δρόμο, θα
επωμισθούν μια ιστορική ευθύνη που, όμοιά της, δεν βάρυνε καμιά άλλη κυβέρνηση
ή ηγεσία του νεοελληνικού κράτους, περιλαμβανομένων αυτών που οδήγησαν το
ελληνικό έθνος στη Μικρασιατική καταστροφή, τον εμφύλιο πόλεμο ή την κυπριακή
τραγωδία. Αν ο «σοσιαλιστής» Γιώργος Παπανδρέου έθεσε τις βάσεις μιας
πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, οι δήθεν «εθνικόφρονες» του
Σαμαρά (και του σκιώδους, πρώην «αριστερού» Πρωθυπουργού του, Χρύσανθου
Λαζαρίδη) θέτουν τώρα, με την πολιτική τους, τα θεμέλια για την καταστροφή του
έθνους, όπως άλλωστε μόνο οι «εθνικόφρονες» (συχνά με τη βοήθεια διαφόρων πρώην
και δήθεν «αριστερών»), μπόρεσαν να το κάνουν στην ελληνική ιστορία.
Ιστορικά, αξίζει να τα
θυμίζουμε τώρα, η «εθνικόφρων» δεξιά παράταξη είναι υπεύθυνη για τις
μεγαλύτερες εθνικές τραγωδίες, όπως ιδίως η προδοσία και καταστροφή της Κύπρου,
στην οποία συνέβαλε διαχρονικά, με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου (κυβέρνηση
Καραμανλή), την απόσυρση της μεραρχίας (χούντα Παπαδόπουλου), το πραξικόπημα
κατά Μακαρίου που άνοιξε τις πύλες του νησιού στην Τουρκία (χούντα Ιωαννίδη)
και τη μη αποφασιστική άμυνα κατά τον β’ Αττίλα (κυβέρνηση Καραμανλή). Είναι
καλό να τα θυμόμαστε αυτά γιατί πολύ σπέκουλα γίνεται τελευταία. Είναι αλήθεια
ότι στον δρόμο αυτό μπήκε και ο πασοκικός «εκσυγχρονισμός» των Σημίτη και Γ.
Παπανδρέου, ιδίως με το σχέδιο Ανάν, γεγονός που έχει κάπως συσκοτίσει τις
ευθύνες της άλλης παράταξης. Αυτό που έχει κρίσιμη σημασία να θυμόμαστε είναι
ότι αυτά συνέβησαν εξαιτίας της βαθιάς εξάρτησης του ελληνικού πολιτικού
προσωπικού, της ιθύνουσας τάξης και του ελληνικού κράτους, από ξένες δυνάμεις
και κέντρα αποφάσεων. Η έκταση μάλιστα της καταστροφής ήταν ευθέως ανάλογη,
κάθε φορά, με τον βαθμό ξένης εξάρτησης. Το πρόβλημα της ανεξαρτησίας και
κυριαρχίας του ελληνικού κράτους ποτέ δεν λύθηκε ικανοποιητικά, στους δύο
αιώνες της τυπικής ανεξαρτησίας μας κι αυτό κινδυνεύει τώρα να μας συμπαρασύρει
στον όλεθρο.
Κατά τον 19ο αιώνα,
είχαμε το αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό κόμμα. Στο δεύτερο μισό του 20ού το
«αμερικανικό» με τις διάφορες «συνιστώσες» του. Τώρα, τελούμε υπό την
οικονομική κατοχή του χρήματος και τη γεωπολιτική «διείσδυση» του Ισραήλ, με
τις ΗΠΑ σε ρόλο γενικού επιβλέποντος.
Αν δεν βρεθεί τρόπος να
ανακοπούν οι διαδικασίες εσωτερικής αποσύνθεσης της Ελλάδας και της Ευρώπης, η
τελική προοπτική δεν θα είναι απλώς μια μείζων οικονομική και κοινωνική
καταστροφή. Η καταστροφή αυτή έχει, σε μεγάλο βαθμό, συντελεσθεί ήδη και είναι
ανυπολόγιστη. Μόνο ένα μικρό τμήμα των συνεπειών της έχει γίνει αισθητό. Γιατί,
όταν συζητάνε για το αν οι συντάξεις θα έχουν πλαφόν 2400 ή 2200 ευρώ, ξεχνάνε
να πούνε ότι έχουν καταστρέψει και λεηλατήσει τα ασφαλιστικά ταμεία. Οι
συντάξεις θα φτάσουν επομένως στα 200 ή 300 ευρώ, που είναι ο πραγματικός
σκοπός, αλλά δεν μπορεί να ανακοινωθεί. Αν σήμερα ένας δημόσιος υπάλληλος ή
ένας συνταξιούχος δοκιμάσει να κάνει απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις, θα
διαπιστώσει ότι πρακτικά πρέπει να τις πληρώσει από την τσέπη του. Τυπικά
βέβαια, υπάρχει ακόμα δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Επειδή δεν πάνε όλοι
μαζί για εξετάσεις, οι δημόσιοι υπάλληλοι αγνοούν ακόμα την πραγματικότητα.
‘Ένα νοσοκομείο μπορεί να λειτουργήσει ένα διάστημα, όπως και μια οικογένεια να
επιβιώσει ή μια επιχείρηση να αντέξει, αλλά τρώει τα αποθέματα, τις δυνατότητες
και τις εφεδρείες της. Είναι θέμα χρόνου βέβαια να κλείσουν, αλλά αυτό δίνει
μια ψευδή ελπίδα, που, σε συνδυασμό με το πρόγραμμα τρομοκρατίας και τις
αδυναμίες των εναλλακτικών, μαζί και τις απάτες Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη,
επέτρεψαν την οριακή επικράτηση των μνημονιακών στις εκλογές. ‘Αλλωστε, ο μέσος
πολίτης τελών εν πλήρει συγχύσει από το επικοινωνιακό μπαράζ, σε πολύ μικρό
βαθμό μοιάζει να συνειδητοποιεί τι σημαίνει για τη ζωή του το αγγλικό δίκαιο, η
ρήτρα εθνικής κυριαρχίας ή η ιδιωτικοποίηση των υποδομών μεταφοράς αερίου.
Είναι σα να πέφτεις από τον πεντηκοστό όροφο του ουρανοξύστη και στον 25ο να
λες: «Μέχρις εδώ καλά τα πήγαμε».
Οι δανειακές και το
Μνημόνιο οργανώνουν μια βαθειά κοινωνική «αντεπανάσταση», όπως αυτή που
οργάνωσε η Θάτσερ στη Βρετανία και ο Ρέηγκαν στις ΗΠΑ, αλλά δεν περιορίζονται
σε αυτό. Εδώ η κρίση απειλεί το ίδιο το καθεστώς, όπως στη Ρωσία του 1917 και
τη Γερμανία του 1930-33. Επιπλέον έχει και μια, λανθάνουσα προς το παρόν,
γεωπολιτική συνιστώσα. Προς το παρόν λέμε, γιατί είναι σαφές ότι μια
χρεωκοπημένη Ελλάδα σε σύγκρουση με την Ευρώπη, θα γίνει το αντικείμενο
εξαιρετικά ενεργού ανταγωνισμού για τον έλεγχό της από μη ευρωπαϊκές δυνάμεις.
‘Ηδη η Κύπρος μετατρέπεται ταχέως και οικειοθελώς, σε ντε φάκτο προτεκτοράτο
του Ισραήλ.
‘Ενας φίλος μούλεγε τις
προάλλες ότι θεωρεί αναπόφευκτη την κατάρρευση και ελπίζει σε μια αναγέννηση
μετά την καταστροφή. Του απήντησα ότι για να συμβεί έστω αυτό, θα πρέπει να
διατηρηθεί ζωντανή η χώρα. «Οι χώρες δεν εξαφανίζονται» μου απήντησε, μια
παραλλαγή του «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Δεν είμαι καθόλου βέβαιος. Η
συγκρότηση της ανθρωπότητας, και ιδίως της Ευρώπης, σε έθνη κράτη,
αναμφισβήτητη δημοκρατική κατάκτηση είναι πολύ πρόσφατη στην ιστορία για να
θεωρηθεί δεδομένη. Για να μην πάμε στο τέλος των ελληνικών πόλεων και των
ελληνιστικών βασιλείων, μπορούμε να σκεφθούμε τι θα συνέβαινε αν είχε περάσει
το σχέδιο Ανάν το 2004. Δεν θα υπήρχε σήμερα Κυπριακή Δημοκρατία και η
ελληνοκυπριακή πλειοψηφία του πληθυσμού θα είχε μετατραπεί σε «κοινότητα εις
αναζήτηση κηδεμόνα». Κηδεμόνα που θα αναζητούσε αλλά μπορεί να μην έβρισκε,
γιατί, μετά την κατάλυση της διεθνούς υπόστασης του κράτους, η ίδια η
πλειοψηφική παρουσία των Ελλήνων στο νησί θα γινόταν το κυριότερο εμπόδιο στον
πλήρη έλεγχό του, με ότι αυτό συνεπάγεται! Μόνο οι Τούρκοι μπορεί ίσως να μας
σώζανε, αν απειλούσαν τότε αυτοί να πάρουν όλο το νησί, ενεργοποιώντας την
Αυτοκρατορία που δεν θέλει, φυσικά, να το ελέγχουν, ούτε οι ‘Ελληνες, ούτε οι
Τούρκοι, για τον εαυτό της το χρειάζεται.
Η ελληνική άρχουσα τάξη
τελεί σήμερα σε κατάσταση διανοητικής παράκρουσης, γιατί νοιώθει κι αυτή ότι
την έχουν βάλει να αυτοκαταστραφεί και, βαθιά διεφθαρμένη, εξαρτημένη, εκβιάσιμη,
δεν μπορεί να συγκροτηθεί σε ελάχιστα αξιοπρεπές υποκείμενο. Με ελάχιστες,
ιδεοληπτικές εξαιρέσεις, το πάσης φύσεως κατεστημένο της χώρας έχει εδραία
πεποίθηση ότι βαδίζει στην καταστροφή, αλλά συνεχίζει να το πράττει, «μοιραίο
και άβουλο». Αν μάλιστα τους πιέσεις σε καμιά συζήτηση, μπορεί να εισπράξεις
και απίστευτες απαντήσεις, όπως συνέβη προ μηνών στον γράφοντα, όταν άκουσε από
κορυφαίο πολιτικό παράγοντα να του λέει: «Το Γένος επιβίωσε και χωρίς Κράτος!».
Με «έστειλε» βέβαια ο άνθρωπος, αλλά έχει και επί της ουσίας άδικο. Επιβίωσαν
οι ‘Ελληνες χωρίς κράτος στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αυτό όμως συνέβη επειδή ο
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αντί να καταφύγει στην Πελοπόννησο, είπε στον Μωάμεθ
ότι δεν είναι δικαίωμα του ίδιου και των κατοίκων της Βασιλεύουσας να του την
παραδώσουν! Κυρίως όμως, επιβίωσε επειδή το επέτρεπαν οι τότε διεθνείς συνθήκες
και το μοντέλο της οθωμανικής κυριαρχίας.
Σήμερα βρισκόμαστε στο
περιβάλλον μιας ανερχόμενης «ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης»
και μεγάλων μεταναστεύσεων λαών. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία μας
που απειλείται, γιατί, εκτός των άλλων, σε μια χώρα με αυτή την ιθύνουσα τάξη,
μόνο ο λαός, οι πληβείοι υπερασπίζονται το έθνος. Οφείλουμε επίσης να
υπερασπιστούμε, ως κόρην οφθαλμού, το έθνος-κράτος, γιατί είναι το μόνο
διαθέσιμο πλαίσιο αξιοπρεπούς ύπαρξης του ελληνικού λαού και διασφάλισης της
κυριαρχίας του στον τόπο του. Οφείλουμε να το κάνουμε με έξυπνο τρόπο, γιατί το
έθνος-κράτος είναι μεν τελείως απαραίτητο, είναι όμως ταυτόχρονα και τελείως
ανεπαρκές ως πλαίσιο άμυνας στον σημερινό διεθνή συσχετισμό ισχύος.
Οφείλουμε να αποφύγουμε
τις τόσο συχνές προβοκάτσιες που οδήγησαν την Ελλάδα εκεί που την οδήγησαν.
Είναι χοντρό και επικίνδυνο ψέμμα να πιστεύουμε ότι υπάρχουν απλές λύσεις στο μεταναστευτικό.
Είναι χοντρό και επικίνδυνο ψέμμα να ισχυριζόμαστε ότι η ΑΟΖ έχει σχέση με την
εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Είναι χοντρό και επικίνδυνο ψέμμα να
εμφανίζουμε διάφορες δήθεν θαυματουργές λύσεις, όπως τα πετρέλαια ή διάφορους
πρόθυμους «νέους γεωπολιτικούς συμμάχους», δήθεν από μηχανής Θεούς.
Ακριβώς γιατί το
έθνος-κράτος είναι απαραίτητο, αλλά ανεπαρκές πλαίσιο, ο γράφων, αν και σφοδρός
επικριτής από ετών του Μάαστριχτ, τάσσεται εναντίον της αποχώρησης από το ευρώ
με δική μας πρωτοβουλία, προτού εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια αγώνα στα πλαίσια
της ΕΕ, προτού εξαντλήσουμε όλα τα θεσμικά και πολιτικά περιθώρια εντός αυτής.
Ακόμα κι αν δεν μπορέσουμε να μείνουμε στο ευρώ, έχει μεγάλη σημασία το πώς θα
φύγουμε, γιατί χρειαζόμαστε την Ευρώπη όχι ως συγκεκριμένο μηχανισμό, αλλά ως
πεδίο διεθνούς σύγκλισης των ευρωπαϊκών λαών για να αμυνθούν από τον πόλεμο που
εξαπέλυσαν εναντίον τους οι αγορές και γιατί, υπό τις παρούσες συνθήκες, η
καταστροφή της ΕΕ μπορεί να αποτελέσει μια παγκόσμιας, ιστορικής σημασίας, ήττα
του ανθρωπισμού. ‘Όπως η διάλυση της Σοβιετικής ‘Ενωσης υπήρξε μια παγκόσμια,
ιστορική ήττα του σοσιαλισμού και της ανεξαρτησίας των λαών, στοιχείων δηλαδή
μιας παγκόσμιας δημοκρατίας, παρόλο που στη Σοβιετική ‘Ενωση δεν υπήρχαν πολλά
στοιχεία ούτε σοσιαλισμού, ούτε δημοκρατίας. Ένα από τα πολλά, ιστορικά
εγκλήματα των Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά και ΣΙΑ είναι ότι, ενεργώντας,
συνειδητά ή ασυνείδητα, ως όργανα του Χρήματος, αντί να υπερασπισθούν την
Ελλάδα στην Ευρώπη, μετατρέποντας το ελληνικό σε ευρωπαϊκό πρόβλημα,
δημιουργώντας συμμαχίες και επάγοντας ευνοϊκή πολιτική δυναμική, την αφόπλισαν
διεθνώς με τη συγκατάθεσή τους στα Μνημόνια και τις Δανειακές, βοήθησαν και
βοηθούν αποφασιστικά να γίνει η Ελλάδα και το πρόβλημα και το εργαλείο καταστροφής
της Ευρώπης.
Οι «ευρωπαϊστές» και οι
«αντιευρωπαϊστές» θυμίζουν δυστυχώς κάπως τις αντίπαλες φιλοδυτικές και
φιλοτουρκικές φράξιες στο ύστερο Βυζάντιο. Και οι μεν και οι δε δεν πιστεύουν
στο δικό τους έθνος, διολισθαίνουν ανεπαίσθητα από την αναζήτηση συμμάχων στην
εξάρτηση από τους συμμάχους, δεν πιστεύουν στον εαυτό τους και δεν
συμπεριφέρονται ως υποκείμενα. Νομίζουν ότι η ελευθερία είναι συνάρτηση του
συσχετισμού δυνάμεων. Αυτό δεν είναι τελείως λάθος, αν και το διέψευσε ο Δαυίδ.
Αλλά η ελευθερία και η αξιοπρέπεια, ανεξαρτήτως συσχετισμού δυνάμεων, είναι
κατ’ αρχήν εσωτερική, όχι εξωτερική συνθήκη. Οι «ευρωπαϊστές» λένε ότι πρέπει
να κάνουμε ότι μας λένε, γιατί μόνο έτσι θα μας καταδεχτούν, οι
«αντιευρωπαϊστές» ότι πρέπει να κάνουμε αυτά που μας λένε για να μείνουμε, κι
αφού δεν θέλουμε να τα κάνουμε, πρέπει να φύγουμε. Η βάση του συλλογισμού
αμφοτέρων είναι η ίδια. Κατά τρόπο βαθειά ειρωνικό, η ένταξη της Ελλάδας στην
Ευρώπη προκάλεσε μια μεγάλη μετατόπιση της ψυχολογίας και ιδεολογίας των
ελληνικών ελίτ προς την Ανατολή!
‘Ισως, η προσέγγιση των
καταστροφών και ιδίως η συνειδητοποίησή τους, επιτρέψει στην Ελλάδα και την
Ευρώπη να αντιστρέψουν ξαφνικά τη διαδικασία. Η έγκαιρη συνειδητοποίηση
επικείμενης μεγάλης καταστροφής μπορεί να θεμελιώσει ελπίδα, συνιστά ένα «παράθυρο
ευκαιρίας» και μπορεί να οδηγήσει σε αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν «θαύμα».
‘Ένα τέτοιο «θαύμα» έγινε το 1945-50, όταν απετράπη ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος,
στην Κούβα, όταν απετράπη ξανά ή στην Κύπρο το 2004, όταν απερρίφθη το σχέδιο
Ανάν.
Θα μπορούσαμε να
αναφέρουμε και πολλά άλλα παραδείγματα.
(*) Στην εκπομπή του για
τις ψυχικές επιπτώσεις της κρίσης στη ΝΕΤ, ο Στέλιος Κούλογλου εμφάνισε ένα
παιδί από ένα δημοτικό σχολείο της Νίκαιας που ζωγράφισε τον ήλιο μαύρο. Αν και
ανατριχιαστική, αυτή η ζωγραφιά περιγράφει τη θεμελιώδη εξίσωση της παρούσας
ελληνικής και διεθνούς διαδικασίας, των μεθόδων (που μοιάζουν κάπως με την
«αντιστροφή προσήμου» στη θεωρία καταστροφών), του σκοπού της, της «θρησκείας»
της νέας, κρυπτόμενης «Αυτοκρατορίας», με την ίδια μεγαλοφυή απλότητα που έχουν
οι εξισώσεις του Νεύτωνα και του Αϊνστάιν.
