ΣΠΙΤΙ ΠΟΣΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ η
νύχτα; Με μια σχεδία που καρφώθηκε στο δέντρο της αυλής να ταξιδεύεις.
Βαθυκύανα των ουρανών ρεύματα με το επίμονο τικ-τακ αόρατου, πλην χρόνου να
καταμετρά: λάθη λάθη λάθη. Δασυνόμενες λέξεις και περισπωμένες, που απάτησες
ξανά τον εαυτό σου. Με ξένο ένδυμα να κατοικείς στα ψέματα τα αληθινά όνειρά
σου. Κι ύστερα να πέφτεις και να κτυπάς στο γόνατο, επτά ετών παιδί σ' ένα
άξενο σχολείο. Γύρω όλοι θορυβούν. Δυό αγόρια παλεύουν. Eνας φωνάζει «Κυρία
κυρία τρέχει αίμα, αίμα σας λέω!». Αυτή αδιάφορη συνεχίζει με κόκκινο μελάνι να
διορθώνει: έροτας με ω μέγα. Μια ακόμα διάψευση! Να γραφτεί εκατό φορές,
σημειώνει και κλείνει το τετράδιο. Το διάλειμμα σταματά. Η σχεδία εξακολουθεί
να σε ταξιδεύει. Σ' αυτό το ωμέγα.
Ποίημα από τη συλλογή Το
σπίτι, Υψιλον/Βιβλία 2012
