Ο κόσμος θα τελειώσει μια Δευτέρα βράδυ˙
αέρας θα φυσάει βαρύς, μια οσμή
από γη πυρπολημένη και θειάφι
σε δρόμους, σε πλατείες θ' απλωθεί.
Στην τηλεόραση θα λένε απ' τις ειδήσεις
πως έχουν όλα πια διευθετηθεί,
πως οι Αρχές διαθέτουν εξηγήσεις,
πώς κάθε κίνδυνος έχει αποσοβηθεί.
Μόνο ψηλά, από τ' ουρανού τα παραπέτα,
το θρόισμα μόλις θα ηχεί της Απειλής˙
εμπρός της τ' άστρα, αναμμένα σπερματσέτα,
το φως το λίγο της μεγάλης προσμονής.
Χωρίς βιασύνη, μια στιγμή θα σταματήσει
να κοιταχτεί μες στου καθρέφτη τον βυθό.
Επειτα, με μια απόφαση βουβή θα ξεκινήσει.
Να σβήσει τ' άστρα από τον ουρανό.
από γη πυρπολημένη και θειάφι
σε δρόμους, σε πλατείες θ' απλωθεί.
Στην τηλεόραση θα λένε απ' τις ειδήσεις
πως έχουν όλα πια διευθετηθεί,
πως οι Αρχές διαθέτουν εξηγήσεις,
πώς κάθε κίνδυνος έχει αποσοβηθεί.
Μόνο ψηλά, από τ' ουρανού τα παραπέτα,
το θρόισμα μόλις θα ηχεί της Απειλής˙
εμπρός της τ' άστρα, αναμμένα σπερματσέτα,
το φως το λίγο της μεγάλης προσμονής.
Χωρίς βιασύνη, μια στιγμή θα σταματήσει
να κοιταχτεί μες στου καθρέφτη τον βυθό.
Επειτα, με μια απόφαση βουβή θα ξεκινήσει.
Να σβήσει τ' άστρα από τον ουρανό.
Από την ποιητική συλλογή αέρας αύγουστος,
Περισπωμένη 2012
