Επιθαλάμιον, Νάσος Βαγενάς

Το σώμα σου όταν σ' αγκαλιάζω σαλεύει. Τρέμει
σαν την Καστοριά που καθρεφτίζεται στο νερό.

Και το δέρμα σου σκεπάζει το δέρμα μου
όπως η κουβέρτα τον άρρωστο.

Μου φαίνεται πως ήταν ο Σικελιανός
μου μιλούσε για το μεγάλο ατσάλινο αμόνι

της Σιγής (με κεφαλαίο) προφανώς εννοώντας
πως χωρίς εσένα δεν ακούγεται ήχος.

Αλλά κι αυτό που ακούγεται μ' εσένα
δεν ξέρω πως να τ' ονομάσω. Αρμονία των άστρων;

Δώρο της ύπαρξης; Μαγεία; Μουσική των κόσμων;
Η απλώς έκσταση του τίποτα;