Το αίμα που με ζάλιζε, Ζέφη Δαράκη

Μπερδεμένα πουλιά και σκοτάδια
στον ύπνο μου δίχως όνειρα

χαμηλώνω
Ξεχνιέμαι ξεχνιέμαι
στο φωνήεν σου σώμα

ψηλό υπερώο
το αίμα που με ζάλιζε
παραμιλώντας τον πυρετό του
βουλιάζοντας το νησί στους σφυγμούς του

Πανύψηλα χόρτα κα αρωματικά
τα φύκια του έρωτα οι αμμουδιές
του σώματος που έλαμπαν σκοτάδι

καταργούσαν τα σύνορα του ονείρου
που ακόμη
δεν σε είχα αγγίξει που μόλις
εκείνη τη στιγμή σε άγγιζα

Και το πλήθος των ερωτημάτων
που κατέρρεε
και ανοίγανε σφυρίζοντας οι πόρτες
όλων των μυστικών
και όλων των φόβων
που ήσουν εσύ το μυστήριο και
Δεν ήσουν εσύ

  

Aπό τη συλλογή Το σώμα δίχως αντικλείδι, 2000