Juan Medina 1950 |
αρχίζω να κρυώνω
εκεί που η μόνωση
μπαίνει στην απομόνωσή μου
Λευκά κελιά, λευκά φώτα
Απονιά.
Χρόνια κουβαλώ την ψυχοπάθειά μου
τη χαρίζω στους γιατρούς.
Εγώ κρατώ τ’ αστέρια
που τρεμοσβήνουν στις αισθήσεις μου
και το φεγγάρι
να σέρνεται σ’ ανώγεια του μυαλού μου
Κορμί, ψυχή και μοναξιά
Όποιος αντέξει.
Λευκά κελιά, λευκά φώτα
Απονιά.
Χρόνια κουβαλώ την ψυχοπάθειά μου
τη χαρίζω στους γιατρούς.
Εγώ κρατώ τ’ αστέρια
που τρεμοσβήνουν στις αισθήσεις μου
και το φεγγάρι
να σέρνεται σ’ ανώγεια του μυαλού μου
Κορμί, ψυχή και μοναξιά
Όποιος αντέξει.
Από τη συλλογή «Ατέρμονη Ροή», 1996