ΓΥΝΑΙΚΑ: Αφήστε με να σύρω το νεκρό,
αυτόν που εσείς, περήφανοι που τον σκοτώσατε,
φωτογραφίζεστε μαζί του.
Λίγο το σώμα του να σύρω
- το σώμα το για μένα πάντα αναίμακτο -
να το τραβήξω μες στο σπίτι
ή σ’ ότι τέλος πάντων απέμεινε απ’ αυτό
και το κρατάει το τραπέζι,
και κάτω από το τραπέζι εγώ
το πέμπτο πόδι.
ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ: Δεν είμαι εντεταλμένος
για το διάλογο αυτό
και σ’ ό,τι πω
μονάχα σαρκασμός θα βγαίνει.
Αν έρθει ο νεκρός εκεί
μου φαίνεται θα σκοτωθεί και πάλι.
Εξ άλλου, μες στη θύελλα που άρχισε,
το κλάμα σας μου φαίνεται
πως είναι από γέννα.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Μ’ ακούς;
Μασάω τώρα μες στη θύελλα
των ερειπίων μου τη σκόνη τη προφητική
και φτύνω το κουκούτσι της στο μέλλον.
Εκεί φυτρώνει μοίρα .
στο ένα της κλαδί
να είναι η έρημος τσαμπί
και στ’ άλλο της μαύρο πουλί
να κελαηδά σαρκαστικά
να λέει: αφήστε με να
σύρω το νεκρό,
αφήστε με να σύρω το νεκρό,
και να’ ναι ο νεκρός εσύ
κι αν είσαι και νεκρός
να σκοτωθείς και πάλι.
Από τη συλλογή Πράξη απλή, 2003, Εκδόσεις Γαβριηλίδη
