καθώς σκορπά πάλλευκους ανθούς στα απόκρημνα βράχια
και ας είσαι το βρεγμένο βοτσαλάκι στην άκρη του γιαλού
ασήμαντη κουκίδα στην απεραντοσύνη του ωκεανού
Σε αγαπώ με την δύναμη της φωτιάς των άστρων
που ανασταίνονται και πεθαίνουν κάθε μέρα
και ας είσαι το μοναχικό πουλάκι που κελαηδά στα κλαδιά της
νύχτας
πανάρχαια προσευχή της μάνας γης προς τα ουράνια
Σε αγαπώ με την δίψα της καταιγίδας
την ώρα που γεννιέται στο σκοτεινό μάτι του κυκλώνα
και ας είσαι η μικρή τριανταφυλλιά σε μια γωνιά του κήπου
στιγμή έμπνευσης του ουράνιου κηπουρού
Σε αγαπώ με τους χτύπους της καρδιάς του Οδυσσέα
όταν φιλούσε τα χώματα της αγαπημένης του Ιθάκης
εσύ το τέρμα του ταξιδιού μου στην αγάπη
και ας είσαι ένα απλό ροδόχρουν κοχύλι
που κρατά ερμητικά κλειστά τα μυστικά του
