Όμως έβρεχε σπάνια ίσως γιατί αντίθετα απ' ό,τι νομίζαμε
Οι μέρες γύρω απ' το λαιμό μας είχαν γίνει παρελθόν
Κι οι νύχτες αργοπορημένες από μια απροσδόκητη αδράνεια
Ενώ απ' την άδεια πια πλατεία μία βοή κατηφόριζε
συμβολίζοντας
λέξεις.
Όταν αργότερα η σκέψη καθάρισε τα πάντα ήταν αριθμοί
Ένας ατέλειωτος κήπος από συμβολισμούς και κρίνα
Έτσι αισθανόμασταν τυχεροί που μας δώρισε η μοίρα ένα πριόνι
Για να τρυπήσουμε το χτες, ένα καρφί για να κρεμάσουμε το
αύριο
Και μια ολόκληρη ζωή για ν' απολαύσουμε το τώρα.
Ύστερα ξυπνούσαμε καθώς δάκρυ καυτό αυλάκωνε τα πρόσωπα
Έντρομοι γιατί πάλι το δρόμο είχαμε χάσει
Και τώρα πια σκοτείνιαζε νωρίς και φοβόμασταν.
Ποίημα από τη συλλογή Όνειρα σε συνέχειες,
Εκδόσεις Σαιξπηρικόν 2012
