ανάμεσα σε ό,τι λέω και σε ό,τι αποσιωπώ,
ανάμεσα σε ό,τι αποσιωπώ και σε ό,τι ονειρεύομαι,
ανάμεσα σε ό,τι ονειρεύομαι και σε ό,τι λησμονώ –
η ποίηση.
Γλιστράει
ανάμεσα στο ναι και στο όχι:
λέει
ό,τι αποσιωπώ,
αποσιωπά
ό,τι λησμονώ.
Δεν είναι λόγος:
είναι πράξη.
Είναι πράξη
που είναι λόγος.
Η ποίηση
λέγεται και ακούγεται:
είναι πραγματική.
Κι αμέσως μόλις πω
είναι πραγματική,
εξαφανίζεται.
Νά ’ναι έτσι τάχα πιο πραγματική;
Ιδέα απτή,
λόγος
ανέγγιχτος:
η ποίηση
πάει κι έρχεται
ανάμεσα σε ό,τι υπάρχει
και σε ό,τι δεν υπάρχει.
Πλέκει ανταύγειες
και τις ξεπλέκει.
Η ποίηση
σπέρνει μάτια στο χαρτί,
σπέρνει λόγους στα μάτια.
Τα μάτια ομιλούν,
τα λόγια κοιτάζουν,
τα βλέμματα στοχάζονται.
Ν’ ακούς
τους στοχασμούς,
να βλέπεις
ό,τι λέμε,
ν’ αγγίζεις
το κορμί της ιδέας.
Τα μάτια
κλείνουν,
τα λόγια ανοίγουνε.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
