20, ΡΟΥΛΑ ΚΑΚΛΑΜΑΝΑΚΗ

Τέτοια ήταν η οργή. Χαραγμένη με το μαχαίρι και βαθιά

μπηγμένη στ' όνειρο των αγίων, επιμένοντας, τον έναν αιώνα η σφαγή και τον άλλον ο μύθος. Και το δέντρο πεισματικό, αναζητώντας τον ήλιο του. "Οχι το φως" είπε, ή τουλάχιστον έτσι ακούστηκε. "Οχι πια το φως". Σαν να 'θελε να ξεκουραστεί. Νασκεφτεί ίσως. Να γυρίσει πίσω στο χρόνο του. Να αρνηθεί την ευθύνη του για την καταιγίδα. Μια τυχαία εμπλοκή, μια εφήμερη συνθηκολόγηση. "Μέχρις εδώ". Τίναξε τα πυκνά κλαδιά και... ω, του θαύματος! Γέμισε το σύμπαν κρεμασμένα κορμιά που επέμεναν να υπερασπίζονται την αθωότητά τους.

Ποίημα από τη συλλογή Τζακ ο αντεροβγάλτης, Σώμα
με σώμα η μνήμη, Μεταίχμιο 2003