ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΧΩΡΕΣ δεν
μπορούν πια να ευοδωθούν χωρίς τη χρήση ωμής βίας. Μερικοί πιστεύουν ακόμα ότι
μπορούν να ενεργούν έτσι συνέχεια, αλλά μια ματιά στα βιβλία των λογαριασμών
τους θα τους πείσει, αργά ή γρήγορα, για το αντίθετο. Είναι μονάχα ζήτημα
χρόνου.
ΜΙΑ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΙΧΝΟΣ
ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ, όταν μένουν ανέπαφες οι κοινωνικές καταστάσεις που τον παράγουν
σαν φυσική αναγκαιότητα. Όποιος δε θέλει να εγκαταλείψει την ατομική ιδιοκτησία
στα μέσα παραγωγής, όχι μονάχα δε θ’ απαλλαγεί από το φασισμό, αλλά θα τον
χρειάζεται.
ΦΥΣΙΚΑ, ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ, όπως ατομική ιδιοκτησία στα
μέσα παραγωγής, δεν ακούγονται ωραία, είναι ελάχιστα ρομαντικές και καθόλου
ποιητικές. Αλλά κανένας μας δε σκέπτεται να τις χρησιμοποιεί για την ομορφιά
τους. Είναι μόνο απαραίτητες. Δηλαδή, χρειάζεται να πούμε αυτό που λένε αυτές
οι λέξεις. Κι όταν βρεθεί κανείς μπροστά στο δίλημμα, αν πρέπει να χρησιμοποιεί
τόσο άσχημες, ξερές και δογματικές λέξεις και να μιλάει για πράγματα τόσο
μηδαμινά, όπως η εξασφάλιση των απαραίτητων μέσων συντήρησης και η δυνατότητα
να τρώει κανείς μέχρι να χορτάσει ή αν πρέπει ν’ αφήσει το φασισμό να νικήσει,
θα πρέπει να κηρυχτεί υπέρ αυτών των λέξεων.
Η συνέχεια εδώ
