Ερωτευτείτε αυτόν που έγραψε: «Το αληθές απόβαρον ενός ανθρώπου ισούται με τις αγάπες, τον οίκτο και την αηδία που ένιωσε στη ζωή. Δύο μεγάλες αδικίες εγνώρισα: τη φτώχια και την ερωτική καταφρόνια».
Ερωτευτείτε τη διανόηση που δε δέχεται να πρωταγωνιστήσει, που δε βγαίνει το μεσημέρι στη ΝΕΤ, που δε μπερδεύει τη μετριοπάθεια με τις ίσες αποστάσεις και την εξαθλίωση με το αναπόφευκτο. Τη διανόηση που πολεμά το αναπόφευκτο, που παθιάζεται, που καίγεται από αγάπη και αγωνία, που βρίσκει τη θέση της όταν ανάβει η μάχη. Τη διανόηση που φτύνει τον κόρφο της όταν την αποκαλείς διανόηση.
Η συνέχεια εδώ
