"Για πολλά χρόνια δούλεψα στην παρηγορητική φροντίδα
ασθενών, κυρίως σε αυτούς που γυρνούσαν στα σπίτια τους για να πεθάνουν. Έζησα
ξεχωριστές στιγμές, όντας μαζί τους για τις τελευταίες 3 με 12 εβδομάδες της
ζωής τους.
Οι άνθρωποι ωριμάζουν πολύ
όταν αντιμετωπίζουν το θάνατό τους. Έχοντας βιώσει μεγάλη γκάμα συναισθημάτων
(άρνηση, φόβο, θυμό, στεναχώρια, περισσότερη άρνηση) στο τέλος ένιωθαν την πολυπόθητη
αποδοχή: Κάθε ασθενής γαλήνευε, τελικά, πριν πεθάνει. Όταν τους ρωτούσα αν μετάνιωναν για κάτι ή
αν θα έκαναν κάτι διαφορετικά, είδα ότι υπήρχαν πολλά κοινά στις απαντήσεις
τους.
Να πέντε - αυτά που άκουσα πιο συχνά:
1. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να ζήσω τη ζωή μου όπως την ήθελα στ'
αλήθεια, κι όχι όπως περίμεναν οι άλλοι να τη ζήσω.
Όταν κανείς συνειδητοποιεί ότι η ζωή του
σχεδόν τελείωσε, βλέπει πιο καθαρά πόσα (σημαντικά) όνειρά του δεν
πραγματοποίησε. Οι περισσότεροι δεν είχαν κάνει ούτε τα μισά και τώρα έφευγαν
ξέροντας ότι γι' αυτό έφταιγαν οι επιλογές που είχαν κάνει - ή δεν είχαν
κάνει. Είναι σημαντικό να προσπαθήσεις
να πραγματοποιήσεις κάποια απ' τα όνειρά σου - με το που χάνεις την υγεία σου
ίσως να είναι αργά.
Πατήστε εδώ για τη συνέχεια
Πηγή: www.lifo.gr
