Εν ψυχή και εν ψυχρώ - Αντώνης Αντωνάκος

Σε σπηλιές ζούσα κάποτε.
Κι είχα την επικαρπία των φυσικών φαινομένων.
Εγώ εφηύρα την αριθμητική.
Εγώ αναζήτησα ψάρια, πουλιά και καυσόξυλα.

Οι δάσκαλοι που με εκπαιδεύουν τώρα με μαθαίνουν να ξεχνώ.
Σβήνουν τη συγκομιδή των συμποσίων.
Τη μνήμη ελέφαντα που διέθετα.

Μου φυτεύουν το δικό τους λεξικό.
Ένα νοικοκυρεμένο θεριό με κάνουν. Σαν κι αυτούς.
Οι φτωχοί μου δάσκαλοι, νομίζουν.
Έχουν βλέψεις για τα φυγόκεντρα μυαλά των μαθητών τους.

Οι φτωχοί μου δάσκαλοι αυνανίζονται στα φτωχικά τους σπιτικά.
Εν ψυχή και εν ψυχρώ.
Θυμούνται κάποτε κι αυτοί το λατρευτό βουβώνα.
Την προϊστορία.
Το ένστιχτο.
Του αγριμιού την εκλογή.

Κι εμένα πότε πότε.
Το μικρό εωσφόρο.
Τον κακό μαθητή που δεν παίρνει τα γράμματα.