Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

20 Μαΐ 2014

Αμαλία Ρούβαλη: "Αχανώς χαθέντες"

Σπασμένα νερά
χαλασμένα φρένα
φρέαρ μνημών
δεν έχει στάση
να κατεβώ,
μοιραία,
φτάνω στο τέρμα
και πάλι
η ίδια διαδρομή
ανάποδη/ σαν διάδρομος
κλειστός, ασφυξία.
Σιωπηλό το πλοίο
μπατάρει
στα θέλω
σε δυο κουταλιές
γλυκού νερού.
Από θέση ισχύος
φταίω.
Ξεχνάω τις στάσεις,
ξεχνάω τις πλατείες,
ξεχνάω τα χέρια,
τα μάτια,
δεν ξέρω.
Οι διαστημόπετρες
δεν κάνουν χάρες
Δεν ξημερώνει για όλους,
τι να τους κάνω, ακριβώς,
τους κοιμισμένους μου
με τα χλωμά μάτια;
Δωσ’ μου έναν λόγο
για αύρα
κι ας είναι
κι αγέρας σφυριχτός
στα μακρυσμένα βουνά
πριν
απολείπειν
ο Θεός
Αντώνιον.

(Οκτ. 2012)