Ο νόμος εδώ και τουλάχιστον πενήντα χρόνια, αναγνωρίζει τα παιδιά ως διακριτές οντότητες με δικαιώματα και νομική υπόσταση που δεν αποτελούν σιωπηλά πλάσματα των κοινωνικών καταστάσεων. Η ίδια η ελληνική εκπαίδευση ακυρώνει τα παιδιά ως πνευματικά ώριμα όντα καθώς αδυνατεί να διδάξει στις πραγματικές διαστάσεις την Παγκόσμια Ιστορία με τα βασικά κοινωνικά, αστικά, πολιτικά και πολιτιστικά δικαιώματα. Πώς κατακτήθηκαν και κυρίως πώς μπορούν να διατηρηθούν. Η εκπαίδευση για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το δικαίωμα στην εκπαίδευση αλληλοσυμπληρώνονται ως ο ρεαλιστικός αντίκτυπος στην ανήλικη και ενήλικη καθημερινότητα. Όποιος γίνεται υπέρμαχος των παγκόσμιων ανθρώπινων δικαιωμάτων, γίνεται θεμελιωτής και υπερασπιστής της δικής του συνειδησιακής ελευθερίας που οδηγεί σε κοινωνίες λιγότερο άγριες, λιγότερο καταπιεσμένες.
H συνέχεια εδώ
