Γιατί δεν αγαπιόμαστε;
«Υπερβολή» :θα πουν.
Μα ούτε που μιλάμε μεταξύ μας.
Γιατί;
Τι πλάκα που ‘χουν τα κορμιά μας,
μέσα στο εν κινήσει λεωφορείο.
Πέρα –δώθε πέρα –δώθε, χορεύουνε τα κορμιά σε ξέφρενους ρυθμούς
προσπαθώντας να κρατήσουν, τις ισορροπίες.
Χιλιάδες σώματα. Στριμωγμένα.
Σφιχταγκαλιασμένα, κάθε μέρα στο ίδιο τραίνο.
«Τι ρομαντικό;» :Θα πω.
Τα σώματα μας αγκαλιά.
Τα μαλλιά μας μπερδεύονται, μαζί,
χέρια – πόδια
όργιο κανονικό.
Όμως γιατί δεν αγαπιόμαστε;
Τόσοι άνθρωποι, μαζί περπατητές
των ίδιων δρόμων• να προσπερνάμε έτσι, αδιάφορα
τις παράλληλες ζωές μας; 
