Κόσμε από μένα τι ζητάς κι ω θάμα που με ζώνει;
Τ’ αστέρια τούτα πάνω μου κι η θάλασσα μπροστά μου,
η νύχτα ,ο ήλιος, ένας Νους, εσείς εγώ καρδιά μου…
Λέγω τρελάθηκε ο Θεός κι είμαι μια χούφτα σκόνη!
Άκου ,αγαπώ σε! Ξέρεις πως; Δεν ξέρεις ω μαρτύριο!
Μήτε κι εγώ! Να με το φως, με τις σιωπές με τ’ άστρα,
τις μπόρες ,τις καλοκαιριές, την γην την ανθοπλάστρα,
με το βαθύ που είμαστε οι μυστήριο στο μυστήριο.
Του κακού κράζει Σου η ψυχή,ησυχίας μια στάλα δωσ’μου!
Λαγωνικό μου ξαπολνάς αφεύγατο την πλάση
κι ανίσως μέσα μου κλειστώ μ’ έχεις κι εκεί προφτάσει.
Μήτ’ έν’ αγρίμι νάμουνα και να σουν κυνηγός μου!
Δυο μάτια στο παράθυρο και κάτου εγώ οι λέλεκοι
λάμναν ψηλά, δροσιά, ευωδιές, ξάφνου στην ξάστερη ώρα
κάτι άστραψε και μ’έκαψε χωρίς βροντή και μπόρα
-Ω μάτια υγρά και ανίδεα, Θεός η αστροπελέκι;
Θάνατος, πόλεμος, ζωή παντοτινό δρολάπι!
Των που πεθαίνουν βογγητά, φωνές των που γεννιούνται!
Τρώει τις σάρκες του ο Θεός και τα στοιχειά αμολιούνται.
Πλάθει τις σάρκες του ο θεός κι ηλιοβολάς αγάπη!
Βαθιά γλυκολαλήματα της γήινης ζωής – της κρήνης!
Ματάκια που με λάγγεψε το φως σας ω φωνούλες,
που μέσα σας αχνόσβηναν του δειλινού τρεμούλες,
ψυχή ,πώς να τα ξεντυθείς κι ολόγυμνη να μείνεις;
