Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου, Μιας χρήσεως

Είναι η μία εκείνη φορά που φτιάχνει παραμύθια
Η μία φορά σε τούτο τον καιρό της ανάγκης
Κρατάω τη μοναδικότητα
Την περιθάλπω στοργικά
ως παρακαταθήκη επανάληψης
Το ξέρω ότι είναι η εποχή της μιας χρήσεως
Κάθε πρωί περιμαζεύουμε τα χαρτομάντιλα της λύπης
από πεζοδρόμια χωρίς πόδια
από παράθυρα δίχως πρόσωπα
Οι άνθρωποι υπάρχουν πια χωρίς τα ίχνη τους

Ολόκληροι ένα δάκρυ που εξατμίζεται στα υπόγεια της θλίψης.

Από τη συλλογή Χειμερία ζάλη, 2017