Η αγαπημένη μου θεία, η θεία Λεν, στα ογδόντα της, μου είπε ότι δεν
είχε και μεγάλη δυσκολία να προσαρμοστεί σε όλα τα πράγματα που ήταν
νέα στη ζωή της –τα αεροπλάνα τζετ, τα ταξίδια στο διάστημα, τα
πλαστικά, κ.ο.κ.– αλλά δεν μπορούσε να συνηθίσει την εξαφάνιση του
παλιού.
«Πού πήγαν όλα τα άλογα;» με ρώτησε κάποτε. Γεννημένη το 1892,
είχε μεγαλώσει σε ένα Λονδίνο γεμάτο από άμαξες και άλογα.
Κι εμένα μου
συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Πριν από μερικά χρόνια περπατούσα με την ανιψιά
μου, τη Λιζ, σε έναν δρόμο κοντά στο σπίτι που μεγάλωσα στο Λονδίνο και
σταματήσαμε σε μια γέφυρα τρένου όπου περνούσα ώρες σκυμμένος σαν
παιδί.
