Σταύρος Βαβούρης, πώς γίνονται έτσι ...

Πριν μπεις σχεδόν
ακόμα στη ζωή μου, χάθηκες.
Μετά τα : χάρηκα και θα τα ξαναπούμε
δε συναντηθήκαμε ποτέ μας πια.
Τι χάθηκες,
Μάλλον θα ' λεγα εξατμίστηκες
σα στάλα από νερό
κάτω από τον αδυσώπητο
φρενήρη ήλιο του Ιουλίου.

Πώς γίνονται έτσι, Θε με, όλ' αυτά;

Να 'χει ήδη ξεκινήσει μία θύελλα
να θρασομανάει μια πυρκαγιά
κοντά τόσο κοντά
μια φρενιασμένη θάλασσα ν' αφρίζει
στα πόδια σου μπροστά
κι από τη μια στιγμή στην άλλη
ψάχνεις
σπίθες που σβήνουν μες στη στάχτη μοναχά
μια ανάσα ανέμου
μόλις που σ' εγγίζει από μακριά
ένα κουρασμένο κύμα που πεθαίνει
φτάνοντας,
σαν από τόσα χρόνια πριν
σαν από τόση απόσταση απροσμέτρητη
σε κάποια μυθική σχεδόν ακρογιαλιά.


Από τη συλλογή Στον αστερισμό των εγκλίσεων
των χρόνων του ρήματος «έρχομαι», 1980