Νεκταρία Μενδρινού, Μύθοι

Ησυχάζοντας τα δωμάτια
ξεκρεμούσε εκείνη
το υφαντό
τραβούσε την άκρη του
κι άρχιζε να ξηλώνει
αράδα αράδα
το σχέδιο της ημέρας

δίπλα της καθισμένη η Αριάδνη,
μάζευε το ξεκλωσμένο νήμα,
το τύλιγε στον δικό της μίτο
και κάπου κάπου, σαν κάτι να θυμόταν,
κοίταζε απορημένη τα χέρια της
και ακινητούσε

«μα εγώ
ανήκω σε άλλο μύθο»
ψέλλιζε αναστατωμένη
και τότε, η Πηνελόπη
την καθησύχαζε τρυφερά,
της έλεγε πως η φιλία τους
θα έμενε κρυφή,
τη διαβεβαίωνε πως όσο ζούσαν,
ένας μύθος θα δέσποζε
στη γυναικεία τους φύση

αυτός
της ακλόνητης καθημερινής ελπίδας.

Aπό τη συλλογή Σύννεφα στο νερό, 2018