Ο Πλάτων παρουσίασε την κατάρρευση της αθηναϊκής δημοκρατίας ως
φαινόμενο που υπάγεται τελικά στην τάξη των πραγμάτων. Και αυτό όχι με την
έννοια που έδινε ο Ηρόδοτος στη φράση: "Ο,τι είναι μεγάλο πρέπει να γίνει
μικρό" και αντιστρόφως, αλλά γιατί, κατά τον Πλάτωνα, επρόκειτο για εκ θεμελίων σαθρό πολίτευμα, για πολίτευμα που κυριαρχούνταν από ένα πλήθος αμαθές,
εμπαθές και έρμαιο των παθών του -ένα πλήθος που τοποθετείται στους αντίποδες του σοφού και της σοφίας, του δίκαιου
και της δικαιοσύνης. Έτσι, η πτώση
της αθηναϊκής δημοκρατίας δεν εμφανίζεται ως ιστορική τραγωδία, αλλά ως
περίπτωση εγγενούς φιλοσοφικής δικαιοσύνης.
Η συνέχεια εδώ
