Χωρίς αυτά, κοιτάζουμε το παρελθόν και βλέπουμε μόνο μια κενή χιονισμένη έκταση ή την εντελώς διαφορετική ταυτότητα κάποιου άλλον. Η μνήμη μας είναι αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε ότι το είδος μας διέπεται από ιστορική συνέχεια. Ο Πλάτωνας πίστευε στη μορφή της απόλυτης ή ιδανικής μνήμης, μια σφαίρα που μπορούσε κανείς να αγγίξει, στην οποία φαινόταν να διατηρείται σε άψογη κατάσταση όλο το παρελθόν ενός ατόμου.
Η συνέχεια εδώ
