Χόρευε χρόνε χόρευε
και κράτα απ' τη μέση την ντάμα σου χόρευε
με βλέμμα πυρωμένο από πάγο χόρευε
την κοιτάς κι εκείνη -πώς πρόλαβε; πού το μαθε; τόσο μικρό
κορίτσι-
πέφτει κατάματα μέσα σου κι ανασαίνει
χαμογελώντας έναν έβενο
Χόρευε
στη θέση κοιτάς
στην άρση χτυπάς
στην παύση ένα φιλί
στην κόψη αίμα
εκεί που διαλύεται η συνέχεια των γραμμών, αν μ' εννοείς,
και μοιάζεις ο αγραμμικός εραστής των ημερών μου
Χόρευε χρόνε
έμαθα λίγο βλέπεις το βηματολόγιο
πώς στηρίζεις πώς χαϊδεύεις πώς φιλάς
πώς πάντα ανήξερα θολώνεις με την ομορφιά σου
τα στιλπνά δευτερόλεπτα
κι ατμός ξεφεύγεις στο άλφα του έρωτα
πώς λοιπόν να μη σε τιμήσουν
και τα ουράνια σώματα
περιστροφή και απόβραδο
περιστροφή και μουσελίνα
περιστροφή κι οργώθηκαν οι μέρες
κι ακούγεται αχνά στα βάθη
του μυελού το Ντιν του κόσμου
ένα κουδούνισμα όλο κι όλο
την ώρα που κλίνουν τα ερωτευμένα χείλη σε εκπνοή
πες κρούσμα
αναπόφευκτο κι αυτό
του κοσμικού χορού σου
