Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

14 Φεβ 2020

Κωνσταντίνα Μαρίνη, Η βουκαμβίλια στο παράθυρο

Ἔτσι ὅπως ἔχει σκαρφαλώσει
στο μπαλκόνι μας
γέρνουνε ὅταν φυσάει ἀέρας
τὰ κλαριά της
Τότε ρουμπίνι φῶς
τὸ χρῶμα της
μπαίνει στὴν κάμαρα
καὶ μᾶς τυλίγει μέσα του,
καθώς ἁπλώνεται
πάνω στὰ σώματά μας
Καὶ τὰ λουλούδια της
σκόρπια δίπλα στὰ ροῦχα μας
στὸ πάτωμα.

Ἡ βουκαμβίλια στὸ παράθυρο
φρορὸς ἀκοίμητος
φυλάει τὶς νύχτες καὶ τὶς μέρες μας
μὲ τὸν δικό της χρόνο
λογαριάζει τὸν καιρό μας
Στῶν ἐποχῶν τὸν κύκλο ἁρματωμένη,
ὅπως ἐμεῖς
στοῦ καθημερινοῦ τὸ πρόσταγμα
Πότε χειμῶνες, πότε καλοκαίρια,
πότε μέρες μουντὲς κι ἀμίλητες
κι ὕστερα
ἀνάμεσα ἀπ’ τὰ φύλλα κι ἀπὸ τὶς στιγμὲς
χρῶμα καὶ φῶς νὰ ξεπετιέται πάλι.

Ἡ βουκαμβίλια στὸ παράθυρο
τῆς ἀγάπης μας
ὁ μυστικὸς ὁ κῆπος
ὁ ἀμάραντος.

Από τη συλλογή Τα χέρια και ο χρόνος, 2018