Ἄρις Ἀλεβῖζος, Τὰ διηγήματα τοῦ Τσαϊκόφσκι

 

AΝΙ­ΒΑΣ.­.­.­», ἦ­ταν ἀ­γα­πη­μέ­νη του τη­λε­φω­νι­κὴ προ­τρο­πὴ κά­θε με­ση­μέ­ρι. Ἀν­τὶ γιὰ «ἀ­νέ­βα».

Δού­λευ­ε σὲ με­γά­λο δι­κη­γο­ρι­κὸ γρα­φεῖ­ο ποὺ ἀρ­γὰ τὸ με­ση­μέ­ρι ἐ­ρή­μω­νε. Τό­τε ἀ­κρι­βῶς τη­λε­φω­νοῦ­σε καὶ μὲ πρό­στα­ζε: «Ἀ­νί­βας…»

       Μὲ πε­ρί­με­νε πί­σω ἀ­πὸ τὸ γρα­φεῖ­ο του ὁ ἴ­διος καὶ πά­νω στὸ γρα­φεῖ­ο ἕ­να πο­τή­ρι νε­ρω­μέ­νο —κα­τὰ τὴν ἰ­δι­ο­τρο­πί­α μου— οὐ­ί­σκι. Ὁ ἴ­διος βρι­σκό­ταν στὸ δεύ­τε­ρο, ἔ­λε­γε. Στὸ τρί­το καὶ βά­λε ἦ­ταν.

H συνέχεια εδώ