Ξένια Ψαρροῦ, Τὸ κῆτος

 

ΕΙΧΑ ΦΤΙΑΞΕΙ τὴ μι­κρή μου αὐ­το­κρα­το­ρί­α ἀ­νά­με­σα στὸν τρα­πε­ζί­τη καὶ στὸν φρο­νι­μί­τη τοῦ κή­τους. Ὁ τρα­πε­ζί­της ἦ­ταν χα­λα­σμέ­νος κι εἶ­χα χω­θεῖ στὴν τρύ­πα αὐ­τὴ χρό­νια τώ­ρα. Δὲν θυ­μᾶ­μαι πό­τε μὲ κα­τά­πι­ε. Πολ­λὲς φο­ρὲς μὲ τὴ γλώσ­σα του προ­σπα­θοῦ­σε νὰ μὲ βγά­λει γιὰ νὰ μὲ πά­ει κα­τευ­θεί­αν στὴν κόκ­κι­νη ἄ­βυσ­σο τοῦ στο­μα­χιοῦ του. Ὅ­μως γρή­γο­ρα χω­νό­μου­να στὴ δεύ­τε­ρη τρυ­πού­λα ποὺ εἶ­χα φτιά­ξει, στὴ ρί­ζα τοῦ φρο­νι­μί­τη, καὶ σω­νό­μουν. Βέ­βαι­α, με­ρι­κὲς φο­ρὲς ἐ­νῶ γλεν­τοῦ­σα ἀ­πὸ μιὰ νί­κη μου κιν­δύ­νευ­α, ἀλ­λὰ πά­λι σω­νό­μουν τὴ τε­λευ­ταί­α στιγ­μή. Οὐ­ρα­νὸ ἔ­βλε­πα μό­νο ἂν ἄ­νοι­γε τὸ στό­μα του. Ζοῦ­σα μέ­σα στὸ νε­ρὸ μα­ζί του: ἀ­νέ­πνε­α κα­νο­νι­κά! Μό­νο ποὺ δὲν με­γά­λω­να. Κα­λύ­τε­ρα, για­τί ἀλ­λι­ῶς δὲν θὰ χω­ροῦ­σα ἐ­κεῖ μέ­σα. Ζα­ρω­μέ­νη σὰν ἔμ­βρυ­ο, καὶ τὸν πε­ρισ­σό­τε­ρο και­ρὸ ἀ­κί­νη­τη. Κι αὐ­τὸ κα­λὸ ἦ­ταν. Εἶ­δα πολ­λοὺς νὰ περ­νοῦν καὶ νὰ χά­νον­ται μέ­σα του. Του­λά­χι­στον ζοῦ­σα.

Η συνέχεια εδώ