Εἰρήνη Γιαβάση, Παιδίσκη

 

ΗΤΑΝΕ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ἀνοιξιάτικο, σὰν ὅ­λα ποὺ δι­α­βαί­να­νε ἀ­δι­ά­φο­ρα τοὺς τε­λευ­ταί­ους δύ­ο μῆ­νες. Τὸ ἀ­πό­γευ­μα πα­ρα­φυ­λοῦ­σε, ἴ­διο καὶ ἀ­πα­ράλ­λα­κτο μὲ τὰ προ­η­γού­με­να· σι­ω­πη­λό, μὲ ἀ­νύ­παρ­κτες τη­λε­φώ­νου κλή­σεις, φυλ­λο­μέ­τρη­μα τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς στὴν αὐ­λή, ἀ­πὸ τὴ συγ­κά­τοι­κο καὶ κη­δε­μό­να τοῦ σπι­τιοῦ για­γιά μου καὶ τὴν πι­θα­νὴ ἀ­πο­γευ­μα­τι­νὴ ἔ­φο­δο-ἐ­πι­θε­ώ­ρη­ση τῆς θεί­ας μου.

Η συνέχεια εδώ