Η Μαρία Παπαγιάννη με το νέο της βιβλίο «χρυσά κουπιά» μας συγκινεί και μας ταξιδεύει. Ξεχωρίζει μέσα σε πολλούς νέους τίτλους με τον δυνατό της λόγο, χωρίς να ηθικολογεί και να γράφει επιτηδευμένα. Αγγίζοντας το δύσκολο θέμα της απώλειας, για την τρυφερή ηλικία που απευθύνεται, τα καταφέρνει θαυμάσια επιλέγοντας τον δρόμο της ζωής.
Διάβασα το βιβλίο χωρίς διακοπή, αρκετά σπάνιο πια για
μένα, θυμίζοντάς μου τη γοητεία της γραφής των κλασσικών του είδους (Άλκη Ζέη,
Ζωρζ Σαρή, Ζαχαρία Παπαντωνίου). Παρότι είναι στην κατηγορία του
νεανικού-εφηβικού μυθιστορήματος διαβάζεται ευχάριστα από όλες τις ηλικίες.
Η Λήδα και η Ηρώ, δύο κορίτσια στην προεφηβεία, πρέπει να
περάσουν ξαφνικά όλο το καλοκαίρι τους στο χωριό της μητέρας τους, μαζί με έναν
παππού που καλά καλά δεν γνωρίζουν. Ένα χωριό στη μέση του πουθενά. Πολύ
γρήγορα όμως καταφέρνουν να προσαρμοστούν με τον τόπο, τους ανθρώπους και τις
ιστορίες τους. Δημιουργούν φιλίες, ερωτεύονται, χαίρονται τη γοητεία της φύσης,
απολαμβάνουν τα ζώα και τα κηπευτικά του χωριού.
Ανακαλύπτουν το παλιό ημερολόγιο της μητέρας τους και
γνωρίζουν ένα παρελθόν που αγνοούσαν. Η ιδιοκτήτρια ενός βιβλιοπωλείου τους
αποκαλύπτει τον θρύλο για μια βελανιδιά που τη λέγανε καράβι και οι παλιοί τη
λατρεύανε γιατί είχε μαγικές ιδιότητες. Για να φτάσουν όμως εκεί έπρεπε να
διασχίσουν τον «απαγορευμένο τόπο», ένα δύσβατο φαράγγι.
Η παρέα των παιδιών αυτών θα ανακαλύψει τη δύναμη της φιλίας, της αγάπης, της θυσίας και θα τολμήσει να ξυπνήσει το δέντρο βασιλιά γιατί καταλαβαίνει πως αν είναι μαζί θα το καταφέρουν, γιατί, καμιά φορά, το «μαζί» είναι όλες οι γλώσσες κι όλοι οι καιροί.
