Δαράκη Ζέφη, Οι λέξεις

 Τώρα μπορώ να φωνάζω όσο θέλω

μες στην αχόρταγη ερημιά μιας καταπράσινης θέας
Στην καταχνιά μιας απέραντης όχθης από βαθιές θλίψεις
όπου σπανίως ακούγονται πουλιά ή γίνονται πράξεις

Μα πιο πολύ θέλω
να πέσω μπρούμυτα στη σιωπή μου
Να μην ξαναμιλήσω σε κανέναν

Αχ, τι άγρια κραυγή η μέρα σέρνει
και σαν μεταλλικές πόρτες κλειστές οι λέξεις
με απωθούνε
Διώχνουν τους εραστές
χωρίζουνε τους φίλους οι λέξεις ...
Οι λέξεις που δεν ξέρουν να φιλιούνται


Από την ανθολογία του Αντώνη Φωστιέρη
Η λέξη στη σύγχρονη ελληνική ποίηση,