Για ολόκληρες γενιές, βλέπαμε την κατάθλιψη ως ασθένεια, μια περιττή απόκλιση από την κανονική λειτουργία. Αυτή η ιδέα έχει νόημα γιατί η κατάθλιψη προκαλεί πόνο, ακόμη και θάνατο. Τι γίνεται όμως αν το έχουμε καταλάβει λάθος; Αν η κατάθλιψη δεν είναι εκτροπή, αλλά σημαντικό μέρος του βιολογικού αμυντικού μας συστήματος;
Όλο και περισσότεροι ερευνητές σε διάφορες ειδικότητες αμφισβητούν τους τρέχοντες ορισμούς της κατάθλιψης. Οι βιολογικοί ανθρωπολόγοι έχουν υποστηρίξει ότι η κατάθλιψη είναι μια προσαρμοστική απάντηση στις αντιξοότητες και όχι μια ψυχική διαταραχή. Η Βρετανική Ψυχολογική Εταιρεία δημοσίευσε μια έκθεση για την κατάθλιψη, δηλώνοντας ότι «η κατάθλιψη θεωρείται καλύτερα εμπειρία ή σύνολο εμπειριών και όχι ασθένεια». Οι νευροεπιστήμονες επικεντρώνονται στον ρόλο του αυτόνομου νευρικού συστήματος (ANS) στην κατάθλιψη.
Σύμφωνα με τη θεωρία Polyvagal του ANS, η κατάθλιψη είναι μέρος μιας στρατηγικής βιολογικής άμυνας που έχει σκοπό να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε.
Η κοινή αντίληψη είναι ότι η κατάθλιψη ξεκινά στο μυαλό με παραμορφωμένη σκέψη. Αυτό οδηγεί σε ψυχοσωματικά συμπτώματα, όπως πονοκεφάλους, στομαχικούς πόνους ή κόπωση. Τώρα, μοντέλα όπως η θεωρία Polyvagal υποδηλώνουν ότι λειτουργεί αντίστροφα. Είναι το σώμα που ανιχνεύει τον κίνδυνο και ξεκινά μια αμυντική στρατηγική για να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε. Αυτή η βιολογική στρατηγική ονομάζεται ακινητοποίηση και εκδηλώνεται στο μυαλό και το σώμα με ένα σύνολο συμπτωμάτων που αποκαλούμε κατάθλιψη.
Η Λόρα πιστεύει ότι η κατάθλιψη τη βοήθησε να επιβιώσει όταν η βία από τον πατέρα της έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή της. Καθώς μεγάλωσε σε μια εποχή όπου δεν υπήρχε κανείς να μιλήσει και να ζητήσει βοήθεια, η μόνη στρατηγική της ήταν να επιβιώσει. Μέσα από τη θεραπευτική διαδικασία, κατάφερε να δει πώς η παιδική της κατάθλιψη τη βοήθησε. Ήταν μια κακή εμπειρία που ξεκίνησε ως η τελευταία λύση ενός καλού βιολογικού συστήματος.
Η συνέχεια εδώ
