Μαζευόμασταν όλοι, γέροι και παιδιά,
γύρω απ’ τη φωτιά να πούμε τα όνειρα μας
σαν έμπειροι και ράθυμοι χαρτοπαίχτες που οι αιώνες τους ανήκουν.
Τα λευτερώναμε και το παράξενο πανηγύρι
ζώντων και τεθνεώτων ξεκινούσε.
Γλεντούσαμε, ερωτευόμασταν,
γινόμασταν μια χούφτα ασημένια σκόνη που σκέπαζε όλα τα εγώ.
Μαζί με το σκοτάδι έπεφτε κι ομίχλη.
Ένας αρχέγονος παππούς μέσα από τον Καιάδα
φυσούσε το αρρενωπό κλαρίνο του
και ξύπναγε Ταΰγετους ανομολόγητους στα μεράκια μας.
Όλα γινόταν μουσική.
Μια μουσική που ‘χε στις προσταγές της
τα τάγματα όλων των αγγέλων.
Μια μουσική που μας έστελνε χαρούμενους σ’ έναν άγνωστο πόλεμο
για μια πατρίδα, μια ιδέα, μια αγαπημένη
που ακόμη ήταν θολές μες στο εκστατικό φως
που έριχνε τα ποτάμια του στην καρδιά μας.
Θα ξεκαθάριζαν τα πάντα, σκοποί κι ονόματα,
όταν θα ‘ρχόταν η σειρά των παιδιών μας-
το ξέραμε γιατί ένας πεζικάριος άγγελος
μας το ψιθύριζε συνεχώς στ' αυτί.
Ακούγαμε το ανατρίχιασμα της νύχτας στο δέρμα μας.
Το πονεμένο γέλιο της αντηχούσε στο δικό μας και
μας πολλαπλασίαζε.
Κι ονειρευόμασταν όλοι μαζί, γέροι και παιδιά,
σαν μεγαλώσουμε να γίνουμε οι παθιασμένοι εραστές της μουσικής.
Κι αν δεν θα καταφέρναμε να την παντρευτούμε
να κάναμε παιδιά μαζί της,
τραγούδια που θα θέλανε να γίνουν αγρότες.
Με τους μελωδικούς καρπούς της σοδειάς τους να γιατρεύονταν όλες αρρώστιες.
Οι γιατροί να ζουν και να πλουτίζουν από την ευτυχία του να μην έχει
κανένας την ανάγκη τους-
Ω, ναι!
Η μοναξιά μας ήταν τέλεια μέσα σε κείνη ολότητα που νόμιζε
πως ήταν ξέχωρα ο καθείς μας.
Και θελκτική, θα μπορούσε κάλλιστα να πει κάποιος.
Από τη συλλογή Μικρός αλχημιστής, 2019
σαν έμπειροι και ράθυμοι χαρτοπαίχτες που οι αιώνες τους ανήκουν.
Τα λευτερώναμε και το παράξενο πανηγύρι
ζώντων και τεθνεώτων ξεκινούσε.
Γλεντούσαμε, ερωτευόμασταν,
γινόμασταν μια χούφτα ασημένια σκόνη που σκέπαζε όλα τα εγώ.
Μαζί με το σκοτάδι έπεφτε κι ομίχλη.
Ένας αρχέγονος παππούς μέσα από τον Καιάδα
φυσούσε το αρρενωπό κλαρίνο του
και ξύπναγε Ταΰγετους ανομολόγητους στα μεράκια μας.
Όλα γινόταν μουσική.
Μια μουσική που ‘χε στις προσταγές της
τα τάγματα όλων των αγγέλων.
Μια μουσική που μας έστελνε χαρούμενους σ’ έναν άγνωστο πόλεμο
για μια πατρίδα, μια ιδέα, μια αγαπημένη
που ακόμη ήταν θολές μες στο εκστατικό φως
που έριχνε τα ποτάμια του στην καρδιά μας.
Θα ξεκαθάριζαν τα πάντα, σκοποί κι ονόματα,
όταν θα ‘ρχόταν η σειρά των παιδιών μας-
το ξέραμε γιατί ένας πεζικάριος άγγελος
μας το ψιθύριζε συνεχώς στ' αυτί.
Ακούγαμε το ανατρίχιασμα της νύχτας στο δέρμα μας.
Το πονεμένο γέλιο της αντηχούσε στο δικό μας και
μας πολλαπλασίαζε.
Κι ονειρευόμασταν όλοι μαζί, γέροι και παιδιά,
σαν μεγαλώσουμε να γίνουμε οι παθιασμένοι εραστές της μουσικής.
Κι αν δεν θα καταφέρναμε να την παντρευτούμε
να κάναμε παιδιά μαζί της,
τραγούδια που θα θέλανε να γίνουν αγρότες.
Με τους μελωδικούς καρπούς της σοδειάς τους να γιατρεύονταν όλες αρρώστιες.
Οι γιατροί να ζουν και να πλουτίζουν από την ευτυχία του να μην έχει
κανένας την ανάγκη τους-
Ω, ναι!
Η μοναξιά μας ήταν τέλεια μέσα σε κείνη ολότητα που νόμιζε
πως ήταν ξέχωρα ο καθείς μας.
Και θελκτική, θα μπορούσε κάλλιστα να πει κάποιος.
Από τη συλλογή Μικρός αλχημιστής, 2019
