Σαν τη θάλασσα ανθίζεις.
Σαν τη θάλασσα ανθίζεις και πάλλεσαι.Κι ύστερα γαληνεύεις κι ύστερα πάλι φουσκώνεις και μεταμορφώνεσαι
μέσα μου.
Εσύ που είσαι πιο άσπρη απ’ τ’ αλάτι και γίνεσαι απ’ το νερό
γαλανότερη.
Κι απ’ τον ήλιο που βασιλεύει πιο ρόδινη.
Εσύ που δεν έχεις τέλος.
Που σε κοιτώ και δε σε χορταίνω, δεν σε εξαντλώ ούτε μέσα στο χρόνο
ούτε μέσα απ’ το πολυμήχανο όνειρο.
Γι’ αυτό όταν με βλέπεις κάποτε να σωπαίνω
όταν κάθομαι αντίκρυ σου κι ούτε ένας ψίθυρος χλόης δε σαλεύει στα
χείλη μου
δεν είναι επειδή δεν έχω τίποτε να σου τραγουδήσω.
Είναι επειδή δε βρίσκω τον τρόπο να εκφράσω όλα αυτά που
αισθάνομαι.
Γιατί και το τραγούδι δεν είναι καθόλου μια εύκολη άσκηση.
Κι αν η ποίηση είναι τόσο μεγάλη
έρχεται ώρα που δεν χωρεί, που δεν μπορεί να χωρέσει την έκσταση.
Και ίσως τότε μόνον η σιωπή έχει τη δύναμη να μιλήσει.
Εκείνο το βαθύ κοίταγμα μέσα απ’ τα μάτια του άλλου.
Και η τρυφερή περιπλάνηση πάνω στη σάρκα.
Γιατί τι άλλο είναι η αγάπη
παρά το χέρι που μας παίρνει και μας οδηγεί
κάποτε πέρα απ’ το φόβο, μέσα απ’ την κόλαση ακόμα
πάνω απ την ηδονή, σε μιαν άλλη βαθύτερη γνώση
σε μιαν άλλη αποκάλυψη.
Εκεί που μόνο μια καινούργια γλώσσα μπορεί
να σηκώσει την έκφραση.
