Τα έργα του αληθινά και αι οδοί του ευθείαι.
Αυτός που κρέμασε τον ήλιο/ στο μεσοδόκι τ’ ουρανού
Κρέμεται σήμερα σε ξύλο-/ ίλεως Κύριε γενού!
Και στ’ ασπαλάθια της ερήμου/ μια μάνα φώναξε: «παιδί μου»!
Διά ξύλου τα τέκνα του Αδάμ Παραδείσου γεγόνασιν άποικοι.
Με του Απριλιού τ’ αρχαία μάγια/ με των δαιμόνων το φιλί
μπήκε στο σπίτι κουκουβάγια/ μπήκε κοράκι στην αυλή.
Κι όλα τ’ αγρίμια στο λαγκάδι/ πήραν το δρόμο για τον Άδη.
Ελήλυθε εις την γην ίνα μαρτυρήση τη αληθεία.
Θα ξανασπείρει καλοκαίρια/ στην άγρια παγωνιά του νου
αυτός που κάρφωσε τ’ αστέρια/ στην άγια σκέπη τ’ ουρανού.
Κι εγώ κι εσύ κι εμείς κι οι άλλοι/ θα γεννηθούμε τότε πάλι.
Ούτος εστιν η ζωή και το φως και η ειρήνη του κόσμου.
(Ν. Γκάτσος, Φύσα αεράκι φύσα ναι, εκδ. Ίκαρος)
