Ο Πεύκος άρχισε να χάνεται μέσα στα ίδια του τα χρώματα.
Κάθε του γραμμή, κάθε του σκιά, γινόταν ερώτηση.
Και τότε, άκουσε τη σιωπή να απαντά.
Έβλεπε τον κόσμο — κι έβλεπε και τον εαυτό του.
Η ζωγραφιά του τού μιλούσε.
Ανάμεσα σε πυρκαγιές, πολέμους και στερήσεις που απλώνονται, η ερώτηση γίνεται η πιο ήπια μορφή ελπίδας.
Και όσο την κοιτούσε, τόσο ξεθώριαζαν όσα του είχαν πει πως είναι αλήθεια.
«Με νέες αμφισβητήσεις, ως ερευνητής του εαυτού μου, θα τρυγήσω κι άλλες αλήθειες», σκέφτηκε.
Δεν ήθελε να φύγει.
Μα ήξερε πως, για να υπάρξει αληθινά, έπρεπε πρώτα να χαθεί.
Κι έτσι προχώρησε.
Όχι για να βρει απαντήσεις — αλλά για να αντέξει τις ερωτήσεις.
Για να μάθει να βλέπει αλλιώς.
Ασπριχώρα – Νίκος Τομαράς
Εικονογράφηση: Studded Betrayal
Εκδόσεις Πατάκη
* Στο φως της Μαρίας Ζαφειροπούλου η «Ασπριχώρα» βρίσκει ρυθμό και ηρεμία. Ευχαριστώ από καρδιάς.
