Μιλήσαμε για τη σχέση - τη σχέση παντού - με τον σύντροφο, με τον συνάδελφο, με τον δικό μας γονιό. Για τον τρόπο που κάθε δεσμός μάς καθρεφτίζει και μας αποκαλύπτει, για τις σιωπές που πληγώνουν και τις λέξεις που θεραπεύουν. Δόθηκαν εργαλεία επικοινωνίας και στάσεις ψυχοθεραπευτικής παρουσίας, σε μια εποχή όπου κυριαρχεί συχνά η βιασύνη και η σκληρότητα. Ήταν ένα μικρό αντίβαρο στη βία της καθημερινότητας, μια υπενθύμιση πως η κατανόηση και η ενσυναίσθηση είναι πράξεις αντίστασης και ταυτόχρονα πράξεις αγάπης.
Η συμμετοχή των γονέων έδειξε κάτι πολύ ελπιδοφόρο: πως πίσω από την πίεση της καθημερινότητας, τις αγωνίες και τις αντιφάσεις της σύγχρονης ζωής, υπάρχει ακόμη η βαθιά ανάγκη για ουσιαστική επικοινωνία. Κάθε πρόσωπο εκείνο το απόγευμα εξέφραζε τη λαχτάρα να ακούσει, να μάθει, να σταθεί πιο κοντά στο παιδί του. Και ίσως αυτό είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα που μπορούμε να κρατήσουμε. H νέα γενιά γονέων δεν φοβάται να κοιτάξει μέσα της, να αναγνωρίσει, να αλλάξει, να ξαναχτίσει τη σχέση με το παιδί της πάνω στην αλήθεια και τη ζεστασιά της ακρόασης.
Μέσα από τον διάλογο, την ανταλλαγή εμπειριών και τα πρακτικά εργαλεία που μοιραστήκαμε, αναδείχθηκε πως η επικοινωνία δεν είναι τεχνική, είναι πράξη ψυχής. Όταν ο γονιός μαθαίνει να ακούει χωρίς φόβο και χωρίς βιασύνη, το παιδί βρίσκει τη φωνή του. Ανθίζει, όχι επειδή το «διδάσκουμε» πώς να γίνει, αλλά επειδή νιώθει ότι γίνεται δεκτό όπως είναι.
Ευχαριστώ θερμά τη Διευθύντρια κ. Χρυσηίδα Φράγκου και το εκπαιδευτικό προσωπικό του 5ου Νηπιαγωγείου Αμαρουσίου για την πρόσκληση και την άψογη οργάνωση αυτής της βραδιάς. Η πρωτοβουλία τους δείχνει πως το σχολείο μπορεί να γίνει τόπος διαλόγου και συναισθηματικής καλλιέργειας, γέφυρα ανάμεσα στον παιδικό και τον ενήλικο κόσμο.
Φεύγοντας, οι γονείς δεν πήραν απλώς σημειώσεις ή οδηγίες. Πήραν μαζί τους έναν σπόρο: την επίγνωση ότι η αγάπη δεν είναι αρκετή αν δεν μάθουμε να την ακούμε. Και πως κάθε φορά που ένας γονιός ακούει με την καρδιά, ένα παιδί ανθίζει λίγο περισσότερο.
