Αυτά τα βουνά λένε να φύγουν, να μη φύγουν, εν τέλει λίγο να υψωθούν. Ίδια διστάζουν και τα σύννεφα. Να πέσουν κάπου, να μην πέσουν, λίγο να μετεωριστούν. Πάλι κι εγώ διστάζω το ίδιο. Να φύγω πέρα, να μη φύγω, κάπως να εξαϋλωθώ. Τελικά η μέρα απέρχεται, η νύχτα φτάνει, η μέρα τρέχει πάλι απ' την αρχή, κι όλα μένουν στη θέση τους ακούνητα. Μα όχι. Κάπου στο βάθος όλα έχουν κουνηθεί. Κάπου στο βάθος η επιθυμία τέλετε το μαγικό ταξίδι της.
Ποίημα από τη συλλογή «Το δέντρο που έγνεθε
τη βροχή και τραγουδούσε», εκδόσεις Ροές/Ποίηση, 2010
