Υπέρ της ποιήσεωςΓράφει ο Θανάσης Γεωργιάδης συγγραφέας
Γενικός ο τίτλος, μα εγώ ουσιαστικά περιορίζομαι σε ένα ποιητικό βιβλίο, σχήματος μικρού, το οποίο από την προθήκη των βιβλιοπωλείων στέλνει απανωτούς ασπασμούς στους ενδεχόμενους και ενδιαφερόμενους αναγνώστες, με τα λόγια του αραδιασμένα σε στίχους ή μακρύτερες σειρές. Αναφέρομαι σ’ αυτό, επειδή όπως λέει ο Ευριπίδης, ό,τι καλόν φίλον αεί, πως οφείλουμε ν’ αγαπάμε καθετί όμορφο. Βλέπετε, χαλεποί οι καιροί για το βιβλίο και χαλεπότεροι για την πάντα αναγκαία ποίηση. Φιλήματα 29, λοιπόν στο εξώφυλλο, ποιήματα 35.
Τόσα μόνο. Και ο Θανάσης Μαρκόπουλος, πατήρ του βιβλίου, η επωνυμία του Μικρές ανάσες, όπως μικροί και οι άνθρωποι τους οποίους περιγράφει, ο ποιητής και συνάμα τεχνολόγος της ποίησης. Από την Πάτρα στην πατρίδα πεζοπορώ μαζί μ’ εκείνον, παρατηρώντας πατέρες που αποχωρούν μ’ ένα δισάκι στον ώμο, από το εμφύλιο χώμα ως τον ουρανό των πραγμάτων, τον χωμάτινο. Οσο για τη λεωφόρο ανοίξεως, την καθόλου εαρινή, την εν Βεροία, γεννά δικαίως την ειρωνεία του γράψαντος, όπως και άλλα πολλά, την αιώνια μητέρα δηλονότι τη γηρασμένη, που γέννησε τη Μέριλιν Μονρόε, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ κ.ά. Πικρία για τον κόσμο αδιόρατη εκφράζει ο ποιητής, την έφοδο στον ουρανό, που κόβεται μονίμως στη μέση.
Η μοίρα του ανθρώπου είναι πάντοτε δυσοίωνη, κι αν δεν το καταλάβατε, φίλοι, μάθετέ το, μόνη παραμυθία στο βιοτικό ταξίδι μας είναι η ποίηση - είτε εκπεφρασμένη στο χαρτί με γράμματα, στον καμβά με χρώματα, στο μάρμαρο με όγκους σύμμετρους.
Ποίηση και καλαισθησία, όπως αυτήν που δημιουργεί ο συγκεκριμένος άνθρωπος, πάντοτε ζωντανός και ενεργών, πάντοτε ανερωτώμενος για το λίγο του κόσμου και το πολύ της τέχνης.
www.ethnos.gr
