Για την αμαρτία να φθαρώ με τις λέξεις και να κάνω λάθος στο κάλεσμα της αγάπης˙
για να απομακρύνονται από τον εαυτό μου σαν τη σκιά από το σώμα, το πρόσωπο από την καρδιά˙
Για την αμαρτία του «τι θα πουν»˙ για την αυτοαπόρριψη˙ για την περηφάνια˙
για την αμαρτία να 'χω ακολουθήσει την κατάρα των επαίνων κάτω από τα φώτα της σκηνής˙
Για το αφτί μου που έπαψε πια ν' ακούει,
για τα λόγια που ψιθύρισε το στόμα μου όχι όμως κι η καρδιά μου˙
Για το αμάρτημα που διέπραξα ενάντια στο σώμα μου ανάλγητα το στήθος μου χτυπώντας με το ραβδί˙
γιατί αποκάλεσα Σα τα εμά˙
γιατί αμάρτησα ενώπιόν Σου από άγχος και μάταιο φόβο,
γιατί έθρεψα τη φλόγα της αμφιβολίας από τους κορμούς στο δάσος της αφθονίας˙
γιατί ήμουν νωθρός καθώς μεγάλωνα˙
γιατί έκλεισα την πόρτα μου κι ούτε άκουσα ούτε είδα ούτε άφησα την ευτυχία να με κυριεύσει
όταν ατένιζα την ύπαρξή Σου.
Ποίημα παρουσιασμένο στη Δ' Συνάντηση Ελλήνων και Ισραηλινών Συγγραφέων (Κφαρ Γκιλαντί, Μάρτιος 2007), μτφρ.: Αναστάσης Βιστωνίτης
