Επάνω εσύ ' σ΄ ένα υπόστεγο ετοιμόρροπο
απαρηγόρητα να φταις
για της καρδιάς σου την ανύπανδρη την θλίψη
και πάλι μακριά το καλοκαίρι να ξορκίζεις
με την απροσδόκητη βροχή των ματιών σου
- σαν πίνακας να μοιάζεις ανθρώπου ερασιτέχνη.
Λες και δεν έμαθες ποτέ για τον Έρωτα
πως αρέσκεται στα εφήμερα να προσκολλάται
και δεν εξηγείται μαθηματικά ούτε με θεωρία.
Το ζήσαμε κι αυτό...
Κάτω εγώ ' σε ρυθμό ασθενείας και βάλε
μια δική μας στιγμή να παλεύω
σε ξένο μέσα χρόνο κι εαυτό
την σημασία μου πικρά να σου απευθύνω
- γνώριμο φάντασμα απ΄τα παλιά
των ανορθόγραφων των αναμνήσεων η πείρα.
Κι αυτό του ουρανού σου, θεέ, το παιδικό γαλάζιο
που μου επέβαλες με πόθο να ατενίζω - πες μου
πώς να εναρμονίσω με αυτόν τον κόσμο απελπισίας
που μ΄άφησες να ζω;
Λες και δε σου μίλησε κανείς για την αγάπη
απ΄τη σιωπή μας πιο απάνθρωπος παραμένεις
κι από τα λόγια μας πιο φλύαρος, πιο φαντασιωμένος.
Το ζήσαμε κι αυτό...
Σαν δυο ξενιτεμένα από τις ρίζες τους δέντρα
που από το χέρι πιασμένα σφιχτά
υπό ενός ανάγωγου ηλίου το βλέμμα
ένα καταπράσινο - σαν επερχόμενη άνοιξη άνοιξη - όνειρο
να φωτοσυνθέσουν πια δε μπορούν
κι αιμορραγώντας συζητούν γι΄αυτοκτονίες.
Λες και την αιώνια πίστη τους την αφιέρωσαν
στην απότομη μοναξιά μιας λογικής ξεφτιλισμένης
με ολιγάριθμους ψυχότροπους θαμώνες.
Μα θα το ζήσουμε κι αυτό...
Κάποτε - θα δεις...
στην ίδια εντοιχισμένη ευτυχία θα συγκατοικήσουμε ξανά
με την πόρτα απεγνωσμένα ανοιχτή
να μπαινοβγαίνει η ζωή φορτωμένη τα καινούρια της δώρα και
χαλάλι, θα λέμε, χαλάλι.
Από την ποιητική συλλογή ...Με ταχύτητα καρδιάς, Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος
