Το βλέπω και στον εαυτό μου: όση προσπάθεια και αν καταβάλλω να διατηρώ τα ψηφιακά μου αρχεία σωστά ταξινομημένα στους σκληρούς δίσκους, πώς είναι δυνατόν να φαίνονται το ίδιο όμορφα με τα βιβλία στο ράφι της βιβλιοθήκης μου;
Αν δεν υπάρχει βιβλιοθήκη στο σπίτι (κανονική εννοώ, με ράφια), φορτωμένη βιβλία, πώς θα έρθουν τα παιδιά από νωρίς σε επαφή με το βιβλίο για να το αγαπήσουν μετά;
Πραγματικά το απολαμβάνω όταν εργάζομαι στο ίδιο δωμάτιο κάτω από τη βιβλιοθήκη με τα βιβλία μου, τα τετράδια και τα ντοσιέ με τις σημειώσεις μου από το πανεπιστήμιο και μετά. Γιατί ξέρω ότι από εκεί μπορώ να ανασύρω ανά πάσα στιγμή κάτι που η μνήμη μου δε βοηθά να θυμηθώ, ή ένα θέμα που θέλω να ξανασκεφτώ ή οτιδήποτε καινούργιο να μελετήσω. Γιατί ξέρω ότι τα περισσότερα από αυτά τα βιβλία τα έχω δουλέψει. Έχω εξεταστεί σε αυτά από τους καθηγητές μου.
Στα βιβλία αυτά πάντα έβρισκα πηγές συγκεκριμένες και αξιόπιστες για να κάνω τις εργασίες μου όταν χρειάστηκε. Εκεί μέσα είναι θεωρίες και οι ιδέες που κάποτε έχω ξενυχτήσει να κατακτήσω και γι' αυτό νιώθω οικεία κοντά τους.
Γιατί στα βιβλία μέσα αν ανοίξω θα δω ξεχασμένους σελιδοδείκτες, τσακισμένες γωνίτσες, μικρές σημειώσεις με μολύβι, και μικρά χαρτάκια με παρατηρήσεις, νευρικές υπογραμμίσεις με στυλό διαρκείας, μουτζούρες σε ασκήσεις που προσπάθησα κάποτε να λύσω και έμειναν στη μέση για ..."άλλη φορά", ή θαυμαστικά και ενδείξεις "Ο.Κ!" όπου κάτι καλό είχα βρει.
Από κάτι παλιές παλιές εκπομπές στην κρατική βέβαια τηλεόραση μου έχουν μείνει εικόνες ακαδημαϊκών δασκάλων, με εκείνες τις μεγάλες βιβλιοθήκες με τους δερμάτινους τόμους εγκυκλοπαίδειας στο φόντο. Τώρα βέβαια πνευματικοί άνθρωποι δεν χρειάζονται στην τηλεόραση αφού τα αναλύουν όλα οι δημοσιογράφοι μόνοι τους, που τα ξέρουν όλα από το youTube το Τwitter, καθισμένοι σε ψυχρές μεταλλικές καρέκλες μπροστά από γυάλινα σκηνικά με οθόνες που παίζουν ό,τι να ναι στο βάθος και στυλό πολυτελείας. Αφού όλοι έχουν iPad τι το θέλουν το στυλό;; Για να τραβάνε γραμμές;; (Και αυτό είναι ένα θέμα που θα το συζητήσουμε μετά όμως!)
Λοιπόν τα βιβλία στη βιβλιοθήκη μου (την ξύλινη, την κανονική λέω) είναι σίγουρα λιγότερα από τα άλλα τα ψηφιακά. Όμως νιώθω ότι εκεί είναι η γνώση, γιατί είναι τα βιβλία μου αυτά. Δηλαδή οι ρίζες μου στην επιστήμη. Γιατί με αυτά πήρα το πτυχίο μου και αυτά έχω για άμεση αναφορά πάντα.
Το ίδιο ακριβώς που νιώθω για τους λίγους δίσκους της μητέρας μου και τις παλιές κασέτες που είχα αγοράσει από το δισκάδικο μικρός: δύο κασέτες το μήνα έπαιρνα τότε και τις καμάρωνα και τις απολάμβανα όσο πάει. Και με αυτές τις λίγες κασέτες που τελικά είχα μαζέψει θυμάμαι ένιωθα περίφημα μετά γιατί τους έβγαζα το λάδι να τις ακούω στο κασετόφωνο μου, και τους ξεπατίκωνα τα εξώφυλλα πάνω στα τετράδια μου, γιατί μου άρεσε και το χαρντ ροκ. Και στενοχωριόμουν που είχε μασίσει και κανά δυο το κασετόφωνο όταν ήταν χαλασμένο πριν πάρουμε καινούργιο. Και τα τραγούδια εκείνα τα θυμάμαι και σήμερα και τα ξέρω καλά γιατί μπορώ να δω και σήμερα το εξώφυλλο τους, να διαβάσω μέσα τους στίχους και τις άλλες πληροφορίες στο ένθετο βιβλιαράκι που έχουν οι δίσκοι. Και μου αρέσει πολύ και σήμερα να κοιτάω και τις εικόνες στα εξώφυλλα των δίσκων και των σιντί όταν είναι καλοδουλεμένα και γνήσια!
Όμως τα καινούρια σχολικά βιβλία της άλγεβρας στο σιντι-ρομ φοβάμαι ότι θα μπερδευτούν κάπου, μαζί με τα σιντί από τις ταινίες των εφημερίδων και τα δωρεάν τηλεοπτικά επεισόδια, τα συλλεκτικά (τρομάρα τους) που μοιράζουν τα περιοδικά. Και πολύ το φοβάμαι αυτό, ότι θα καταχωνιαστούν πίσω-πίσω στην ίδια θήκη με αυτά, αφού μπροστά-μπροστά θα είναι η καινούρια ταινία του Κάπταιν Αμέρικα και το Χάρρυ Πόττερ που κυκλοφόρησε τώρα.
Δηλαδή η ψηφιακή βιβλιοθήκη τώρα τι κύρος θα έχει; Το βιβλίο στην άλλη τη βιβλιοθήκη την ξύλινη είναι ψηλά-ψηλά: πάνω από το κεφάλι μας. Να το βλέπουμε και να το χαιρόμαστε. Να το ανοίγουμε να το κλείνουμε να το ξαναπιάνουμε, να ανοίγουμε δυο και τρία βιβλία ταυτόχρονα, να τα αφήνουμε εκεί για την επόμενη μέρα ανοιχτά, να τα αφήνουμε δίπλα στο κομοδίνο μας το βράδυ και στη βεράντα αν μας κάνει κέφι να πιούμε και ένα καφεδάκι. Το άλλο, το σιντι ρομ μπαίνει σε θήκη για παπούτσια συνήθως και κάτω από το κρεβάτι μετά.
Και πώς είναι δυνατόν να επέμβεις πάνω στην οθόνη και να σημειώσεις κάτι που σκέφτηκες; Πώς μπορείς να σχεδιάσεις στα γρήγορα, εκεί που το σκέφτηκες, ένα γεωμετρικό σχήμα που σου χρειάζεται να το έχεις ως επεξήγηση στη σελίδα του βιβλίου; Πώς θα σημειώσεις ποιες ασκήσεις έχεις ήδη κάνει, και ποιες έχεις για το επόμενο μάθημα και σε ποιες είχες απορίες;
Πώς θα κάνεις το ψηφιακό βιβλίο δικό σου όταν απλά το κοιτάς χωρίς να το χρησιμοποιείς πραγματικά; Mπορείς να έχεις από αυτό όσα αντίτυπα θέλεις με μια απλή αντιγραφή-επικόλληση, όμως δεν το νιώθεις το ίδιο δικό σου με τα άλλα τα χάρτινα, από τα οποία έχεις επιλέξει λίγα και καλά.
Και πώς η συμμαθήτρια σου θα φτιάξει τις καρδούλες της πάνω στο βιβλίο για να τα θυμόσαστε αργότερα; Αντί για το ψηφιακό βιβλίο θα τις κάνει στο ψηφιακό Facebook. Άσε που μέχρι να βάλεις μέσα το σιντιρομ να ανοίξεις την άλγεβρα θα έχεις περάσει και 2-3 ώρες ρίχνοντας πασιέντζα στον υπολογιστή και πάει το απόγευμα χαμένο μετά!
Το θέμα είναι: Θέλουμε βιβλία, όχι άλλα σιντι-ρομ! Και τα παλιά έστω, αφού δεν έχετε άλλο χαρτί! Καλά ήταν και αυτά από το τίποτα! Και με αυτά μάθαμε!
Πριν 10 χρόνια δεν πίστευα ότι θα έφτανα στο σημείο να πω: "όχι άλλη τεχνολογία".Φανταστείτε, εγώ, που έχω σχεδόν εθιστεί στην τεχνολογία, λέω: Φτάνει!
Θάνος Τάσιος
