Ως τότε που θάχουμε λόγο
προτού γίνει ο κόσμος απερίγραπτος.
Σκαρφάλωσα στο άναρχο τοπίο των νεφών
της εφηβείας ακριβό μου καταφύγιο
κι είδα την πόλη αφ’υψηλού,
όλα μικρά και στρόγγυλα,
βότσαλα σμιλεμένα στον παιδεμό,
βραχιόλια πείρας.
Τον αριθμό των κατοίκων δεν μάντεψα.
Ήταν όλοι ένα απέραντο χαλί
διάστικτο χρωμάτων
κι ανάμεσα τους το σκυρόδεμα
θαμπό και άφιλο.
Έπειτα γλίστρησα απαλά
στο θεωρείο της μέσης ηλικίας
όταν γνωρίζουμε καλά
τις συνέπειες μιας ζωής
ταμένης σε σπάνιες ηδονές.
Άφησα για το τέλος
τη χαμηλή πλατφόρμα
εικόνων ασίγαστης φρίκης.
Φρίττουν οι αδαείς,
δυσφορούν οι συνένοχοι.
Η υπόλοιπη πανίς
και σύσσωμη η χλωρίς
ψάλλουν δακρυσμένους ύμνους.
Σκοτεινιάζουν
τα πράγματα από κοντά.
Κάποια φαντάσματα λευκοντυμένα
χορεύουν εδώ κι εκεί
κι ο ορίζοντας
μια ιδέα που χάθηκε.
Από την ποιητική συλλογή : Ο καιρός κυνηγός, Εκδόσεις Γαβριηλίδη
