 |
| Anthony Sandys |
που αλυσοδέσμια κρατάνε την ψυχή μου,
και ξαναδώσε στο απάτητο το χιόνι
την απαλόχρωμη λευκότητα των ρόδων.
Παράτα τα μαργαριτάρια και το ακριβό κοράλλι
που το στόμα σου τόσο πολύ στολίζουν
και στα ουράνια, που σε φθονούν για δαύτο τόσο,
επέστρεψε τον ήλιο που έχεις κλέψει.
Τη χάρη και τη φρόνηση, που τρανά δείγματα ήταν
της πλατιάς γνώσης του ουράνιου δασκάλου,
δώσ' τα ξανά στη φύση των αγγέλων
κι αφού έτσι γίνει κι επιστρέψουνε στο νόμο,
θα δεις πως είσαι μόνο εσύ, ό,τι απομένει:
σκληρή, άξεστη, αχάριστη, από πέτρα είσαι φτιαγμένη.
