Η πόλη σου, Έλλη Γιαννοπούλου

Η πόλη σου είναι γεμάτη

κήπους και περιφράξεις,
πώς να 'ρθω;
Απ' έξω πουλιά ωδικά κι αγάλματα
αναρριχητικά φυτά αδηφάγα
ζώνουν τους τοίχους που προστατεύουν
τη μοναξιά σου.
Μνήμη αιχμάλωτη
κι ακατοίκητα όνειρα
πώς να 'σαι;

Πριν γίνεις έρημο νησί
και κλειδωμένες πράξεις
είχα φύκια στα μάτια μου
σκοτάδι στα μαλλιά μου.
Η θάλασσα έμπαινε παρείσαχτη
και με ματαίωνε
λείαινε τα χαλίκια που πατούσα
η περπατησιά του ανέμου.
Ποτέ δεν έχασα το στίγμα σου
αλλά προπορευόταν στο σκοτάδι
και δεν μ' άφηνε να δω
φως στα παράθυρά σου.

Κάθε χρόνο ξεκινώ για την πόλη σου
κάθε χρόνο συναντώ τη σκιά σου.
Η πόλη σου είν' ένας μύθος,
κι αν είμαι ένα μεταμφιεσμένο σπουργίτι,
είσαι ένα μεταμφιεσμένο μυστικό.