Κάθε φορά που είναι να γράψω για κάποιο κόμμα του πολιτικού μας συστήματος, πέφτω πάντα στην ίδια παγίδα, στην οποία πέφτουν σχεδόν όλοι οι πολιτικοί συντάκτες. Γινόμαστε χρονικογράφοι, κατά το βυζαντινό πρότυπο, και δεν αναλύουμε την ιστορία της κάθε μέρας. Την επιστήμη της Ιστορίας την ανακάλυψαν οι αρχαίοι Ελληνες και από εκεί μεταλαμπαδεύτηκε στη Δύση. Οι χρονικογράφοι ήταν κατά κανόνα αυλικοί, που καθήκον τους ήταν να θεοποιήσουν, στο μέτρο του δυνατού, τον αυτοκράτορα και να του αποδώσουν αρετές που δεν διέθετε. Μπορούμε να πούμε πως οι χρονικογράφοι ήταν οι θεμελιωτές του κίτρινου Τύπου και της εμπορικής τηλεόρασης. Αλλά πολύ φοβάμαι πως αυτή η νοοτροπία έχει περάσει και στους σοβαρούς πολιτικούς συντάκτες. Το να ασχολείσαι με Σαμαρά, Βενιζέλο, Κουβέλη κ.λπ. το μελάνι σου χαλάς.
Θεωρητικά, μια εφημερίδα ή οποιοδήποτε άλλο μέσο είναι όργανο της κοινωνίας και όχι του πολιτικού συστήματος. Ομως στην πράξη συμβαίνει το αντίθετο. Καμιά αυτοκτονία ανέργου δεν έγινε ποτέ πρωτοσέλιδο. Αντίθετα, πολλές μπούρδες πολιτικών πήραν τεράστια δημοσιότητα. Να θυμηθούμε μονάχα την περίφημη σοφία του Πάγκαλου «Ολοι μαζί τα φάγαμε», που έγινε πιο γνωστή από τον Εθνικό μας Υμνο και χρησιμοποιήθηκε και από τον δικό μας εθνικό γκουρού-συνθέτη Δ. Σαββόπουλο, με τη δικιά του πάντα πρωτότυπη ερμηνεία. Σούσι και Μπαλί είναι τα αντίστοιχα που φάγαμε εμείς για να μπούμε γυαλί-καρφί στο μάτι του Τσοχατζόπουλου, για να του δείξουμε πως των «Ελλήνων οι κοινότητες» δεν πιάνονται κορόιδα.
Η συνέχεια εδώ
